Arzu’nun Bebek Yapım Günlüğü-Bölüm 2

Yeni Plan!

Bazı şeyler planladığım gibi
gitmemişti. Hamile kalmak benim sandığım şey değilmiş. Nokta.

Hamile kalmakla ilgili tüm düşüncelerimi/inançlarımı
bir kenara bırakmakla başladım yeni plana…

Yıllardır yaptığım yoga pratiğinde
öğrenmeye çalıştığım bir kaç şeyden birisi de: akışa bırakmak, o anda orada
olmak. Yoksa, geleceğe bakıp sadece endişe veya geçmişe bakıp sadece pişmanlıklar
içinde kalabiliyor benliğiniz. Hamile kalma düşüncesi beni ele geçirmiş ve şu
andan uzaklaştırmıştı yani! Tek düşünebildiğim, hamile olacağım gelecekteki o
ana ışınlanmaktı…ama yok öyle yağma!

Şu anda buradasın ve şu anda burada
ne oluyor? Büyük yanılgım bu süreci kontrol
edebileceğimi düşünmekti. Kontrol etmek, yetişkin hayatımın en önemli
“becerilerinden” biriydi hep.  Hep görmek istedim önümü, hep karar
vermek-yapmak-sonuç almak istedim…hemen! Eğer kaynaklarımı bilirsem, sorunları
da bilirsem, kontrol edemeyeceğim hiç bir şey yoktu benim mühendis aklıma
gore… Hayat bilimsel bir gerçekti, herşey belli kurallara göre olurdu.

Hamilelikle ilgili kontrol
edebileceğim şeyler kısıtlıydı: yediklerim/yemediklerim, yumurtlama zamanım,
egzersiz, rahatlama ilk aklıma gelenler. Cok basit görünmüştü bana çünkü
bunlarla hiçbir sorunum yoktu benim. Zaten hayatımda bunlar hep vardı. Hep
aktif biri oldum, hep sağlıklı beslendim, adetlerim de hep düzenliydi….eee yani
ben değil de kim hamile kalacaktı!

Kabul ettim mütevazi olmayı.
Hamilelik benim kontrolümde olmayan bir süreçmiş. Nokta.

8 Temmuz’da tekrar adet görünce,
hemen gelecek ayın takvimini planlamaya başlamıştım, uygun günleri ajandama işaretleyip
sevgili kocama “bildirmiştim”. Bu süreci bu şekilde benim yönettiğimi
zannediyordum. Kafamda sadece hamilelik vardı, tek düşünebildiğim hamile
kalmaktı. Yumurtlama zamanlarımı bilirsem, işler kolaydı.

13 Temmuz’da tatile çıktık, sevgili kocam bir kaç gün sonra Istanbul’a döndü. Oysa ajandam 18-20 Temmuz’dan
itibaren “çalışmalara” başlamamız gerektiğini söylüyordu. Tek düşündüğüm buydu,
aklım sadece buna işliyordu. Hemen unutmuştum bütün kış bu tatilin hayalini
kurduğumu… Büyük şehirden uzakta arınacaktım. Trafik yoktu, vapura yetişme sıkıntısı
yoktu, kalabalık yoktu. Dinlenmek, rahatlamak, gevsemek için hersey elimdeydi
ama benim aklımdaki tek sey yanımda olmayan kocamla birleştirmek istediğim
yumurtamdı!

Hamile kalmalıydım, kocam yanımda
değildi, öyleyse yanına gitmeliydim.  Biletimi aldım, kocamı aradım, planımı
söyledim. Şöyle bir şeyler söyledi bana:

Ohhh be, bunlarmış duymak
istediklerim! Kocaman bir nefesi bıraktım içimden. tuttuğumu bile fark etmemişim.
Evet, hiç istemiyormuşum meğerse Istanbul’a dönmeyi… Bunu başkasından duymaya
ihtiyacım varmış ve ihtiyacım olan şey en güvendiğim, sevdiğim insandan geldi.
Kendimi tamamen bırakmayı yoga pratiğimden öğrenmeye başlamıştım. İşte bunu
hayata uygulamak için elime bir fırsat geçmişti!

Kendimi tatile, Akdeniz’e, uykuya,
ağaçlara,gölgeye bıraktım

Kendimi şu anda burada olana bıraktım

Elimi açtım bıraktım

Gözlerimi kapadım bıraktım

Omuzlarımda tuttuğum nefesimi bıraktım

Kalçalarımda taşıdığım endişeleri bıraktım

Dişlerimde, çenemde taşıdığım
gerginliği bıraktım

Oyun oynadım, suya daldım, yüzdüm,
yedim, içtim…

Güzelleştim.

Hamile olma fikri bir an bile aklımdan
çıkmadı; suda ters duruşlar yaptım, bu fikirle yüzleştim. “orada durdum
ve gerçeğe tahammül ettim” ( Ursula K.Le Guin) çünkü tek yapabildiğim
buydu.

Evet, bu ayı nadasa bıraktık. Dün
Istanbul’a döndüm, yani 30 Temmuz. Kasımdan bugüne olanları biraz anlatmış
oldum, bundan sonrası Istanbul’dan canlı yayın.

Bebek yapmaya karar verdiğimiz Kasım
2011’den itibaren değiştirdiğim alışkanlıklarımı, doktor kontrollerimi,
yediklerimi/yemediklerimi, yoga pratiğimi neden bıraktığımı anlatmak da
istiyorum…

3. Bölümde görüşmek üzere…