Dilek’in Bebek Yapım Günlüğü — Bölüm 13

Yoğun, çok yoğun bir üzüntüydü testin sonucunu aldığımda hissettiğim… Üzerime çöken tonlarca ağırlıkla artık yaşamanın hiçbir zaman eskisi kadar anlamlı olmayacağını düşünüyordum. Gözümde ve kalbimde yeri büyük olan her şey küçücük olmuştu, hayatta beni en çok mutlu ettiğini düşündüğüm kişi ve olaylar bile beni teselli etmiyordu. Hiçbir şeyle avunamayacağımı sanıyordum. Hatta negatif sonucu gördüğüm o ilk an ölsem bile olur diye düşünmüştüm.
Büyüklerimizin söyleyegeldiği bir laf vardır: “Allah sabrını veriyor”. Forumlarda şurada burada negatif sonuçlu tüp bebek hikayeleri okur, hikayenin sahibine şaşardım nasıl da devam ediyor hayatına diye… Hele ki birkaç olumsuz denemesi olup hala denemeye gücü olanlara daha da şaşırırdım. Çok güçlü, dayanıklı olduklarını düşünürdüm. 

Test sonucunun ertesi günü tabii ki üzgün ama daha normalleşmiş bir halde uyandım. İçimdeki acının az da olsa hafiflemiş olduğunu fark etmek çok şaşırtıcıydı. Aklıma o okuduğum hikâyelerdeki güçlü kadınlar geldi. Belki yaşadıkları onları güçlü olmak zorunda bırakmıştı, benim gibi…
Telefonum sürekli çalıyordu. Arkadaşlarım arıyorlardı. Cevap vermediğimde sonucu tahmin edeceklerini biliyordum ama yine de bir mesaj atıp durumdan haber etmek istedim. Benim kadar önemsediklerini biliyordum. “Sadece yine olmadı, bana dua edin, iyi değilim…” yazıp hepsine gönderdim. Bu mesajı aldıktan sonra arayanlar da oldu. Yine açmadım. Çünkü gücüm yoktu. Bu olaya ben gibi üzülen kimseyle yüz yüze gelecek, iki kelam edecek gücüm ve cesaretim yoktu.

Normal hayatıma dönmem gerekiyordu artık. Eşimle birlikte olmaya çok ihtiyacım vardı ama onun çok acil yetiştirmesi gereken bir işi vardı ve bütün zamanını ona ayırmak zorundaydı. Ne yapsam neyle avunsam diye düşünürken telefonum çaldı. Tanımadığım bir numara arıyordu. Açtım. En yakın arkadaşlarımdan biriydi arayan. Kendi numarasından arasaydı açmayacaktım belki ama yine de sesini duyunca çok sevindim. Biraz konuştuk, karşılıklı üzüldük… Ve bana iyi ki aramayı cevaplamışım dedirten teklifi yaptı: “Dilek ya beraber bizim yazlığa gidelim mi? Fatma da geliyor, Nergis de zaten yakın onu da ararız. Birkaç gün kalırız, iyi gelir, havamız değişir. Ne dersin?”
Verdiğim cevap ışık hızındaydı. “Evet, gidelim, ne zaman, bu akşam olur mu?” 

Gerçekten ortaokul sıralarından beri beraber büyüdüğümüz, kardeş kadar yakın arkadaşım ihtiyacım olanı daha benimle konuşmadan bilmişti. İhtiyacım tam da buydu. Uzaklaşmak, evden, ortamdan, kafamdaki düşüncelerden… Öbür gün yola çıktık. Yazlık dediğimiz, İstanbul’a uzak olmayan bir şehrin, küçük bir ilçesinin ücra bir köyünde, yeşillik, ormanlık, serin bir yerindeki evleriydi. Daha önce de gittiğim için oranın bana iyi geleceğini biliyordum. Öyle de oldu. Oranın sakinliği, sanki her şeyden soyutlanmış havası, geceleri yaptığımız uzun dost sohbetleri, doğa yürüyüşleri beni onardı, iyileştirdi. Dört gün kaldım, ama döndüğümde daha iyiydim. Bu kadar büyük bir üzüntünün bu kadar hızlı hafiflemesi mucize miydi? 

Şimdi ne olacak?
Dondurulmuş embriyolarım bekleyedursun, hastaneye gidecek, yeniden o karmaşık günlere dönecek ne gücüm ne de cesaretim vardı. Bu konuyu bir süreliğine askıya almak istiyordum. Hem maddi hem manevi olarak çok yorgundum/yorgunduk.
Bekleyecektim o belliydi. Ama beklerken ne yapacaktım. Bir yol haritasına ihtiyacım vardı. İlk işim kilo vermek olmalıydı. Sonra ilaçlardan yıpranan bedenimi biraz dinlendirmem gerekiyordu. Hastane, rapor, tedavi peşinde koşarken ertelediğim şeylerle ilgilenmem, biraz sakinleşmem, biraz neşelenmem gerekiyordu. Hatta daha önceleri ilaçlarla beraber kullanılması genelde uygun görülmediği için pek kullanamadığım bitkisel kürlerin, çayların, otların da tam zamanıydı. O halde önce yaz tatilini en iyi şekilde geçirmek, gezebildiğimiz kadar gezmek, her anın keyfini çıkarmak, canımızı sıkan olaylara ve insanlara “bye bye” demek lazımdı. Sonrasında araştırmalara başlayıp ne yapacağıma karar verecektim.
Bir yandan da var gücümle dua etmeliydim Allah’a, kalbimi ferahlatması, bana güç vermesi için…
Bana ve benim gibi yorgun düşmüş herkese… 

Haftaya görüşmek üzere… 

Dilek