Dilek’in Bebek Yapım Günlüğü — Bölüm 17

Herkese Merhaba,

Geçen hafta dizim en heyecanlı yerinde bitmişti 🙂 Devamını anlatıyorum:

Eczaneden eve geldiğimde, evim de kafam da karmakarışıktı. Marketten aldıklarımı mı yerleştirsem, kahvaltı soframı mı toplasam, yoksa testi mi yapsam diye bir süre düşündüm. Testi yapıp, negatifi görmeden kafamı toplayamayacağım belliydi. Önce testi yapmaya, yapıp kurtulmaya karar verdim. 

Genelde test yapma anı nasıldır. İstenen miktardaki idrarı testin uygun yerine koyar, heyecanla sonucu beklersiniz. Ben o kadar çok yaşamıştım ki bu çok heyecanlı anları, artık büyüsünü kaybetmişti. Testin gerekliliklerini yaptıktan sonra sonucun belirmesini beklemektense testin kutusuydu, ambalajıydı toplamaya başladım. Topladıktan sonra göz ucuyla teste baktım. Sağdan sola doğru giden bir akış vardı. İlk önce çıkan çizgi bilindiği gibi pozitif de negatif de olsa çıkan çizgiydi. Ben bundan sonrasını daha önce hiç görmemiştim. Saniyeler içinde testin üzerinde son derece net ikinci bir çizgi daha belirdi. 

Hani çizgi filmlerde olur ya, çizgi kahraman bir şey görür ama inanamaz, gözlerini ovuşturur tekrar tekrar bakar. Ben de aynen öyleydim şimdi. İnanamıyordum. 


Bu, hamileyim demek miydi? Hadi canım! hamile olsam bile bunu sıradan insanlar gibi evde kendi yaptığım testle mi öğrenecektim? Birkaç kez kan tahlili, tekrar eden doktor muayeneleri olmayacak mıydı? 

Ellerim titriyor, kalbim ağzımda atıyor, bir yandan da soğuk soğuk terliyordum. Aynaya baktığımda yüzüm bembeyazdı. Sevinç ya da üzüntü değildi hissettiğim şey. Sadece ŞOKtu.
Bilgisayarın başına gelip çevrimiçi durumda olan kardeşime yazdım. Konuşmayı aynen kopyalıyorum:

Ben: sana bişey dicem ama çok şaşırcaksın
Kardeşim: Ayy ne? şaşırmıcam
Ben: test yaptım
Kardeşim: hamileyim deme inan bayılırım
Ben: hamileyim diyemem 
Kardeşim: şüpheli çıktıBen: ama çift çizgi çıktı
Kardeşim: hadi canım
Ben: ciddiyim
Kardeşim: abla yemin ederim hamilesin.

Bu cümleyi duymak beni kendime getirdi ve ağlamaya başladım. O sırada kardeşim telefonla aradı. Açtım ama konuşamadım. Ağladığımı duyunca o da ağlamaya başladı. Karşılıklı biraz ağlaştıktan sonra hemen doktora gitmeye karar verdik. O da gelecekti. Buluşma yerini ve saatini kararlaştırıp kapadık. 15 dakika sonra civardaki hastanelerin en az yoğun doktorunun odasının kapısındaydık. 

Yeğenim evden çıkmadan önce benim için bir resim yapmış, beklerken bana onu verdi. Resimdeki Dilek kocaman gülümsüyordu ama ben evde yaptığım teste hiç güvenmediğimden sevinme moduna girmemiştim henüz. Benim seçeneklerime göre ya test bozuktu ya da başka bir sorun vardı. 7 yıl sonra onca ilaca onca tedaviye rağmen olmayan şey şimdi durup dururken mi olacaktı? Buna inanmam çok zordu.
Bana saatlerce sürmüş gibi gelen bir vakit doktorun kapısında bekledik. Sonunda çağırdılar. 

Odaya girip oturduğumda doktorun sorduğu ilk soru şuydu: ¨Hamile misiniz?¨
Ben bu soruya tabii ki evet diye cevap vermedim. Evde test yaptığımı, pozitif çıktığını ama hamile olduğumu sanmadığımı söyledim. Doktor o testlerin genelde doğru sonuç verdiklerini söyledi. Daha sonra beni muayene bölümüne aldı.
Uzanmadan önce pardösümü çıkarınca gerçek dünyaya döndüm ve çok utandım. O ruh haliyle üzerimde ne olduğuna bile bakmamış gibi görünüyordum. Eşofmandan pijamalığa geçiş yapmış, ağzı burnu yamuk bir eşofman altı, üzerinde sadece uzun kollu olduğu için tercih ettiğim rüküş bir tişörtle doktorun karşısındaydım. Tabii ki bu his birkaç saniyeden fazla sürmedi. Bir an önce bu çift çizginin gerçek olup olmadığını öğrenmem gerekiyordu. Uzandım, doktor ultrason cihazını karnıma koydu. Bir sola bir sağa gezdirdi ve bombayı patlattı:

Doktor: İşte kese, gebesiniz! 
Ben: Nasıl yani? Nasıl olur? 
Doktor: İşte bakın burada. Ben: İnanamıyorum. Kesin mi? Yani bu kesin hamileyim mi demek? 
Doktor: Evet 5 hafta 2 günlük hamilesiniz. 

Ben sedyede, kardeşim odanın girişinde ağlamaya başladık. Doktor, hemşire herkes bize bakıyor. Durumu anlatınca onlar da sevindiler. Herkes çok mutluydu ama ben hala mutlu değildim. Çünkü hala olayın gerçekliğini idrak edemiyordum.
Doktor hayırlı olsun, tebrikler gibi iyi dileklere geçmişti ama ben hala acabalardaydım. Kan tahlili yapmayacak mıyız diye sordum. Doktor gerek olmadığını, kesenin son adet tarihimle uyumlu olduğunu, her şeyin normal ve iyi olduğunu söyledi. Ama ben ısrarla kan tahlilinde de pozitifi görmek istiyordum. Ne kadar ısrar etsem de doktoru ikna edemedim. Doktor çok yorulmamamı, ağır iş yapmamamı, eşimle bir süre yakınlaşmamamı tavsiye etti. Ben tam bir psikopatlık örneği bir davranışla “Bunu herkese tavsiye ediyor musunuz yoksa bende bir riskli bir durum mu var?” diye sordum. Hiçbir sorun olmadığını sadece madem bu kadar uzun bekledin biraz dikkatli olman için uyardığını söyledi. 2 hafta sonra kalp atışını duyabileceğimizi söyledi. 

Doktorun odasından çıktık. Daha sevinçten döktüğümüz gözyaşları gözümüzde kurumamıştı ki ben yine karamsar Dilek’e teslim olmuştum.

Ben: Ya benim içime hiç sinmiyor, kan mı versem? 
Kardeşim: Abla nesi içine sinmiyor? Tamam, işte her şey normal. 
Ben: Ne bileyim değerler falan düşüktür belki, umutlanmayalım boşa. 
Kardeşim: Kadın keseyi gördü, daha ne olsun. Kan falan verme, hadi çıkalım buradan. 
Ben: Neyse kanamam falan olmazsa yarın kan tahlili yaptırırım. 
Kardeşim: Neden kanaman olsun, hamilesin işte. Alış bu fikre. 
Ben: (içimden) ama, ama… 

Bu beklemediğim pozitif bende akıl, mantık hiçbir şey bırakmamıştı. Nasıl olur sorusundan kurtulamıyordum. Hatta duruma yeterince inanıp sevinemiyordum bile. Üstelik karnımdaki adet ağrısının tıpkısı olan ağrı da bu hissiyatımı destekliyordu. 

Hastaneden çıkarken telefonum çaldı. Arayan benim gibi PKOS’tan muzdarip, yeni evli bir arkadaşımdı. Açıp hiç müsait olmadığımı, daha sonra arayacağımı söyleyerek kapattım ve kızı tam bir hafta sonra aradım. ☺ 

Eve geldik. Günlerden çarşambaydı ve cuma günü için tüp bebek doktorumla bu gelişmelerden tamamen bağımsız olarak ayarlanmış bir randevum vardı. Bu şartlar altında gitmek gereksiz gibi görünüyordu ama ben gitmeye kararlıydım. Genetik testin sonucunu öğrenmek istiyordum üstelik daha önemlisi hamileliğimi onaylayan doktorun tecrübesine güvenmiyor, daha tecrübeli olduğuna inandığım tüp bebek doktorumun da görüşünü almak istiyordum.
Şimdi sıra eşime ve diğer aile bireylerine haber vermeye gelmişti. Bana kalsa kimseye hatta eşime bile kalp atışını duymadan bir şey söylemezdim. Ama kardeşim bu düşüncemi ağzıma tıktı ve telefona sarıldı. Annemi, diğer kardeşimi, hatta kendi eşini arayıp müjdeyi verdi. Babam işteyken telefonla konuşmaları iyi duyamadığı için onu aramamış, akşama bırakmıştı.
Sadece eşim kalmıştı bilmeyen. 

Sahi eşime nasıl söyleyecektim? 

Dilek…