Naz Kız’ın Bebek Yapım Günlüğü — 5. Bölüm

Ne AŞK mı??? En son aşık mı olmuştum? Ahhh evet hayatımı tepetaklak eden adam ☺.

Bahsi geçen dönemde gece gündüz konser, festival, turne dediğim çılgın iş tempomdaydım, işyerim Tünel’deydi. Her zaman kahve aldığım yere gitmek yerine, o gün Galatasaray’a yürümek ve başka yerden kahve almak istedim. Hayat işte; kelebek etkisi bu olsa gerek…
Kahvemi aldım, dönüş yolunda eski bir arkadaşım ile karşılaştım; aslında kendisi ustamdı, bana bu sektörde yapmam ve hatta yapmamam gereken herşeyi öğreten kadındı. Özeldi… biraz soğukluk girmişti aramıza, sarıldık ama öyle sıkı sıkı olmadı, çok üzüldüm. Elimde de kahve daha sıkamadım ben de.
Sen hala bekar mısın? dedi, pat diye. Uzun soluklu bir ilişkiden çıktığımı biliyordu; “Evet” dedim, yüzündeki gülümseme hala aklımda ☺. “İyi” dedi, gitt. Ben de gittim.

Ofise vardım, çok işim vardı, harıl harıl çalıştım; aklıma bile gelmedi bekarlığımı sorgulaması, yoksa tırmalar dururdum ama malum çok iş vardı; kafamı gömdüm bilgisayara, kaldırdığımda mesai çoktan biltmişti.
Çıktım ofisten atladım metroya, çıktım metrodan, Tanrım hala mail geliyor, telefon “dırıng…dırıng…” susmuyor; bakmayacağım dedim, bu sefer kendime vakit ayıracağım ve BAKMAYACAĞIM. Bırak mesai saati olmamasını, insani saatler bile değildi, o saatte uyunur, film seyredilir, sevgiliyle sevişilir ama ev yolunda mail ba-kıl-maz-dııııııı.
Tabi ki de açtım ☺. Birkaçını cevapladım ve bir baktım şöyle bir mail “Hakkınızda Hayırlısı” kimden: İstiklal’de karşılaştığım üstaddan. Hemen açtım, ellerim titriyor, kalbim ağzımdan çıkacak, kıpkırmızıyım.
Mailin “Gelen” kısmına baktım; “Kadir” diye biri. Maile baktım, konu kısmında “Hakkınızda Hayırlısı” yazıyor, içindeyse “Bizi birbirimize yakıştırdığını, bunca işinin arasında facebooktan resimlerimizi bulduğunu ve artık bundan sonrasının bizde olduğu” yazmıştı. 

Her zaman dobra bir kadındı ve bu da tam O’nluk bir hareketti . Yazının altında da iki şahane fotoğraf. Biri benim yeğenimle, diğeri de “Kadir” şahsının, arkadaşımızın oğlu ile olan bu fotoğrafı. (Biz fotoğrafta herhalde şarkı söylüyoruz ☺)

Kalakaldım, nasıl kendi kendime kahkaha atıyorum, inanamazsınız. Fotoğrafa bakıp bakıp, “Vay be ne yakışıklıymış” demedim desem yalan olur ☺. Maile cevap vermek lazım tabi, ama ne diyeceğim ki! Acaba o ne der? Ayy hemen arkadaşımı mı arasam? Facebooktan mı baksam kimmiş neymiş diye? “Ayy ne yapsam”larla eve geldim, çok heyecanlıydım. 

Annemle babam çok güleryüzlülerdir, hatta hep gülerler; her kapıyı açtıklarında yüzlerinde kocaman bir gülümseme olur, o gün ben de gülüyordum, onlar da bana bakıp, gülüyordu. Kapıda anlamsız anlamsız kahkahalar attık, durduk. Hemen bilgisayarımı açtım, küçücük telefonda bile bu kadar hoş bir adamsa, bilgisayar ekranın da kimbilir nasıldır? ☺. Ilk cevap ondan geldi; “İlahi Yeşim, tam toplantı ortasında mailini gördüm, kalakaldım” gibi birşey demiş. Hmmm toplantı mı? mail geç saatte gelmişti, demek ki akşam çalışıyordu, belki kendi işiydi, belki mesai yapıyordu, hele ki o saatte toplantı ise demek stresli, yoğun bir işi vardı. Ya da ciddi gözükmek için sallıyordu. Şimdi ben ne diyecektim? Aa ben de minibüste Beşiktaş-Sarıyer hattındaydım mı? daha havalı olmalıydım. Yanlış hatırlamıyorsam “hahahha Yeşim, ilahi sen” gibi saçmaaasapppannnn birşeyler yazdım. Sonra ilk kabuğu yine “Kadir” arkadaşımız kırdı, mail attı, sonra mailleşmeye başladık. Her güne hiç tanımadığım bu adamın mailleri ile uyanıyor ve çok heyecanlanıyordum. Artık suratım ne hal alıyorsa, ofiste herkes şaşkın gözlerle bana bakıyordu; çünkü açık ofis, ben her mail alışverişinde yüzüm şebek misali dolanıyordum, genelde ciddi görünen ben, bayağı bayağı aptal aşığa bağlamıştım, hele ki o mailler toplantıda gelmesin, o an yer ayaklarımın altından kayıyor, kulaklarım uğulduyır ve tabi ki konudan fazlasıyla kopuyordum. Şayet benim sunum yapacağım toplantı var ise kesinlikle telefonumu almıyor, kendi laptopımdan sunum yapmıyordum. Ama aklım hep O’ndaydı… 

Bu mailleşmenin bir sonu olmalı tabi ama hayatta o adımı ben atamam, ya o da atmazsa? Mailleşmek iyi güzel de, ya yüzyüze gelince herşey biterse? Off bunlar karnımı ağrıtıyor, artık iyiyi düşünmeliyim dedim ve beklenen mail geldi; “Bu Cuma akşamı ne yapıyorsun?” YUPPPPİİİİİİİİİİİİİİ, işte beklediğim buydu, kuş gibiydim, çok mutluydum, oley oley oley☺. Hemen cevabı verdim “Hiiiiç, müsaitim”
Allahım o birkaç gün nasıl geçti bilmiyorum, Cuma günü geldi çattı, ne giydiğimi bildim, ne de yediğimi. Akşam çıkışta yemek yiyecektik. Tünelde buluşacak, birbirimizi de tanıyacağımızı ummuştuk. Zaten kendisi motorsiklet kullanıyormuş, herhalde kask, motor vs tanırdım dedim. Bu arada ben de motorsiklet kullanıyorum ya, acayip hoşuna gidiyor ☺. 

Ofiste hazırlanmaya başladım, küçük bir ışıkta makyaj yapayım dedim, kafamı kaldırdım, ofisin iki erkeği bana dehşetle baktı; “Ne yaptın sen?” dediler. Meğer o heyecanla suratımı pancara döndürmüşüm. Neyse hep bir elden makyajımı sildik, yenisi yaptık; evet 2 erkek ofis arkadaşı da yardım etti ☺. Sonra aşağı indim. Ofisin aşağısı bize ait bir işletmeydi. Her Cuma akşamı Happy Hour yaptığımız için herkes oradaydı ve herkesin bu malum buluşmadan haberi vardı. O kadar heyecanlıydım ki, biri geldi saçımı açtı, diğeri flarını verdi, öbürü akıl verdi derken beni bir bağırış çağırış yolladılar. Şu an yazarken bile kalbim nasıl çarpıyor anlatamam ☺. 

Tünele yürüdüm, buluşma noktasına geldim, siyah montlu, eldivenli, maşallah taş gibi birini gördüm, arkası dönüktü; “Lütfen sen ol, sen ol…” diye diye yaklaştım. Bu arada arayıp, teyid edeyim dedim, bendeki kafalara bak… ☺. Aradım, o siyah eldivenli, eldivenini çıkarıp, elini cebine attı ve EVET, İŞTE O!!! 

Haftaya görüşmek üzere…

Sevgiler, 

Nazlı