Dilek’in Hamilelik Günlüğü – 39. Hafta

Tecrübesiz Hamileler, Tehditkar Anneler

39. haftayı geçmiş bir hamileyseniz “Daha doğurmadın mı sen?” sorusu kâbusunuz olmaya başlamış demektir. Bunu az çok tahmin edip, doğum ne zaman diye soranlara muhtemel doğum tarihinden 1 hafta kadar ileride bir zaman aralığı vermiştim ama öngörmeme ve önlem almama rağmen kurtulamadım. 

Lakin asıl kâbusun nereden geleceğini öngörememişim. “Daha doğurmadın mı sen?” sorusunun arkasından gelen gereksiz uyarılar silsilesi varmış bir de meğer. 

– Aa bu ne hal şişmişsin… (kendi hamileyken 25 kilo almış, senin aldığın 14 kiloya laf ediyor) 
– E artık son haftadayım, normal bunlar… 
– Ayy en iyi zamanın şimdi, bol bol uyu, dinlen, sonra nerdeeee.
– Şimdi de uyuyamıyorum, karnım büyüdüğ…. (cümlesi yarıda kesildi) 
– Valla bebek doğduktan sonra uyku muyku yok, asker gibi nöbettesin. Ayy ben hasta olduğumu bilirim uykusuzluktan. Halüsinasyon bile gördüm bir kere. 
– Tabii ki zorlukları oluyordur. 
– Bi doğur da, keşke içimde kaldı diyeceksin. İçindeyken en rahat zamanı.
-Korkutma ya beni! Hallederim Allahın izniyle şimdiden bunları düşünüp gerilmeye gerek yok. (gerçekten tırsmış bir hal) 
– Aa neden korkuyorsun, hele bir evlat kokusunu al da, bak hiç biri umurunda mı? 

Şimdi bu tehditkâr anneye bir çift lafım var; birincisi ben başına geleceklerden habersiz, masum, heyecanlı bir anne adayıyım. Beni korku filmlerini andıran uykusuzluk senaryolarıyla korkutan sensin. Sonra korkma diyen de sensin. Ne ayak?
İkincisi, sen evlat sevgisini tatmış, onun her zorluğu silecek kadar güçlü bir duygu olduğunu görmüşsün ama ben henüz görmedim. Yani anlattıkların beni KORKUTUYOR! Ya başaramazsam, dayanamazsam diye üzülüp duruyorum.
Bırak beni faydası dokunmayacak bilgilerle donatmayı, depolanması mümkün olmayan şeyleri biriktirmem gibi ütopik tavsiyelerde bulunmayı. İlle bir şey diyeceksen dua et. İstemiyorsan onu da yapma. 

Hz. Muhammed’in dediği gibi “Ya hayır söyle ya da sus!”
Bir de şu versiyonu var; 

– Nasıl düşünüyorsun? Normal mi sezaryen mi? 
– Normal istiyorum, bakalım bir sorun olmadığı müddetçe… 
– Bak işte o hiç belli olmaz. Bizim bir arkadaş 20 saat sancı çekti de yine sezaryen oldu. Çektiğiyle kaldı. 
– Zaten riskli gruptayım doğum çok zor olursa sezaryen da ihtimaller dahilinde.
– Ay canım sezaryen kolay mı? Yıllarca ağrın sızın geçmez, hele bi üşütsen 20 yıl sonra bile ağrır dikişin. 
– Yok, ben zaten ille sezaryen olsun demiyorum. Olması da ihtimal diyorum.
– Normalden şaşmayacaksın. Gerçi vakum falan kullanırlarsa bebeğin kafası…

(Lütfen daha fazla anlatma, kalbim dayanmıyor)
Bu ülkede felaket tellallığı yapmaya meraklı, bu kadar insan varken, hala çocuk doğurmaya istekli olmak çok zor. Neyse ki annelik içgüdülerimiz baskın çıkıyor ve bu tiplere rağmen yapabileceğimize inanıyoruz.
Hamileliğin son zamanları zaten sanırım biraz da hormonların etkisinden, gergin geçiyor. Özellikle ilk bebeğine hamile olanlar neyle karşılaşacaklarını bilmemenin tedirginliğini yaşıyor, acabalardan kurtulamıyorlar. Bir de amacını gerçekten hiç ama hiç anlayamadığım bu tehditkâr anneler senaryoya dâhil olunca işler karışıyor. 

Bize destek olsanız, bol bol uyu sonra uyuyamazsın diyeceğinize, herkes gibi, sizin gibi bizim de bebeğimize duyduğumuz sevgi sayesinde bu zorlukları atlatacağımızı söyleseniz hoş olmaz mı?
Zaten hamilelikten, koca göbekli olmaktan, ağır olmaktan iyice yorulmuş ve doğum yapıp rahatlamayı beklerken, korku filmi tadındaki lohusalık sendromlarınızdan bahsetmeyip, bebekle gecen ilk günlerin güzelliğini anlatsanız olmaz mı?
Çok şey mi istiyoruz? 

Tüm 40 haftalıklar adına, 
Dilek

Not: Bu tehditkâr tipler birden fazla kişiden ve konuşmadan esinle kurgulanmıştır. Minicik de abartılmıştır. Ama minicik.