Naz Kız’ın Bebek Yapım Günlüğü — 10. Bölüm

Ben Bir “Köpek Annesi”yim… 

Geçen hafta bir köpek annesi olduğumu söylemiştim; bundan sonra bambaşka bir hayat başladı benim için (1,5 yıl içinde 5. Yeni hayat 🙂 ; artık hayatımızın odak noktası bu minikti ☺.

Padme Hanım’lı ilk gece tüm ev eşyalarımızı seferber edip, onu ısıtmaya çalıştık; o kadar küçüktü ki, herşeyin içinde kayboluyordu. Aslında masmavi gözlü, tombiş suratlı dünya güzeli bir köpekti ama bendeki “üstün kaygılanma başarısı” bu tatlılığa yenik düşmedi. Eşim ise mutluluktan ölebilirdi…

Padme henüz bebek olduğu için çok ağlıyor ve elimize yattığı an susuyordu, böyle olunca ilk gece eşim kendini salondaki koltukta eli Padme Hanım’ın altında buldu. Evlendiğimizden beri ilk defa ayrı yatma vesilemiz de Padme olunca, hırsım da katlanarak arttı 🙂 Yanımıza almama kararını uygulayalım diye kendimizi helak ettik. Ben de uykuya düşkün olunca ve ağlama sesinden uyuyamayınca, bayağı sinir bozucu birine döndüm ama baktım eşim ile hiç ayrı uyumamışken, köpek ağlıyor, ben uykuyu seviyorum diye ayrı gayrı kalınca, ben de salona taşındım… ne kadar süreyle tam hatırlayamıyorum ama bayağı salonda yaşadık.

Padme yavaş yavaş bize alışmaya başlıyordu. Eşim onu heryere yanında götürüyordu, motorundan vazgeçip, bagajı kocaman bir araba aldı. O zaman bu köpeğin ne kadar büyüyeceğini anlamalıydım ☺. Aşıları hala olmadığından çiş, kakayı eve yapmaya devamdı ama bu konuda daha iyiydim. Sadece büyüdükçe kakası da akıl almaz derecede kötü kokuyordu ve sabah işe gitmek için uyandığımda o kokuya tanık olmak, uzuuun süre sabah böğürmelerine sebep oldu. Bazen lanet biri olup, o hırsla eşimi uyandırıp, kakasını aldırdım, bazen kendim aldım. Gazete alanlarını yavaş yavaş azaltmaya başladık, bu konuda süperdi. Genelde gazeteye yapmayı becerdi, bazen kaçırıyordu ama sorun değildi. Gazeteye yapmak için süper çaba sarfediyor, koşa koşa üstüne gidip, şııırrrr bırakıyordu ☺
Bu arada kendime dair çokca şey keşfetmeye başladım. Aslında güleryüzümün altında ne kadar sinirli ve tahammülü düşük biri olduğunu, mutluyken de çevreme ne kadar neşe saçtığımı gördüm. Titiz olmadığımı biliyordum ama temiz olma konusunda sınırlarımı sevdim. Bir canlıya dokunmaktan aslında ne kadar korktuğumu ama onu mıncırmak için delirdiğimi de anladım ve aslında ben “SEVGİMİ HİÇ GÖSTERMEYİ BİLEMEDİĞİMİ” bildim… bu hala devam ediyor gerçi ama bir yavru köpeğin bana ayna olacağını kim tahmin ederdi, değil mi? O yüzden ona saygım büyük ☺.

Padme büyüyor, tepki vermeye başlıyor, kuyruk sallıyor, bizi sevdiğini göstermeye başlıyordu; aman allahım müthiş duygular… o kadar tatlıydı ki, bakmaya doyamıyorduk. Uzun süre bebek olduğu için hep uyudu; uyudu ve büyüdü…

Hala ürkeklik vardı tabi, tam anlamıyla kendini güvende hissetmesi gerekiyormuş; zamana ihtiyacı vardı; hepimizin vardı ama alabileceği sevgiyi en üst düzeyde aldığına oldukça emindik. Zamanla bunu o da hissetmiş olmalı ki rahatladı, rahatladıkça sırt üstü uyumaya, göğsünü açıkta bırakmaya başladı. (köpeklerde bu uyku biçimi, artık güvende olduğunu hissettiren bir duruşmuş).

Farkında olmadan eve bir an önce gelme gayemiz olmuştu sıpa. Gerçi eşim 7/24 beraberdi, sanırım eve koşa koşa gelen bendim. Aşağıdaki fotoğraf birçok şeyi anlatıyordur sanırım, patron olduğunu bilen bebek Padme Hanım ☺.

Padme Hanım bir köpek olabilirdi ve hatta patron olduğunu bilebilirdi ama o bir bebekti, ilgiye, sevgiye, sıcaklığa ihtiyacı vardı. Kendisine hayran bir babası da olunca 5-6 ay her gün aşağıdaki manzarayı fotoğrafladım. Ama asla kucağıma almadım. Bu manzaraya bakmaya doyulmazdı, o kadar masum ve güzeldi ki ama yine de içimdeki kalın duvarlar bu sınırı aşmayı başaramadı, hatta daha komiği bebekken ondan çok korktum, dişleri bile yoktu ama ben ondan bayağı bayağı korkuyordum…

Bu arada kurallarımız da şekillenmeye başlamıştı:

-ASLA yatağa girilmeyecek. 
-ASLA bizimle uyumayacak. 
-ASLA yatak odasına ve mutfağa girmeyecek. 
-ASLA sofradan yemeyecek 
-ASLA… 

Bu arada biz nasıl mıydık? Aşktan uzak, sıradan bir çift gibiydik, hatta özel hayatımıza bakınca, bayağı ev arkadaşı moduna geçmiştik ama eminim bir kırılma noktası olacaktı; olacaktı da ne zaman?

Haftaya Görüşmek Üzere…
Sevgiler,

Nazlı