Züleyha’nın Bebek Yapım Günlüğü — 3. Bölüm

Merhaba, 

3. günlüğümle, kaldığım yerden devam edeyim mi? 

Canım kocamla bebek sahibi olmayı ilk kez denedik. Bahsetmiştim, bu benim için oldukça planlı bir hareketti. Yıllardır bu konu üzerinde düşünüyor, kendimi bu yönde eğmeye çalışıyorum.
Vücudumu buna hazırladım. O ‘içeride ilerleme’ esnasında çok dua ettim. Olası bebeğime destek verdim, ondan destek aldım. “Lütfen hızlı ol ve doğru yolu bul. Lütfen, sana kavuşmam için bunu yap. Seni çok seviyorum ve çok özledim. Söz veriyorum sana en güzel kitapları okuyacağım, en güzel şarkıları dinleteceğim.” 

O ve ertesi günlerde, artık benimleymiş gibi düşündüm. Ona göre hareket ettim, dikkat ettim ve koşulsuz inandım. Onunla konuştum. Karnıma dokundum, bazı geceler elim karnımda uyudum. Normalde çamura hasret su camışı gibi, yatağa yüzüstü abanıp ve sabaha kadar 32 tur atan ben; o günden beri nasıl oluyor bilmiyorum, kararlı bir biçimde değil ama hayatımda belki hiç yatmadığım gibi sırtüstü ya da yan yatıyorum. Annelik içgüdüsü böyle bir şey mi? 

Sabırsızım. Çok sabırsız. Bir gün böyle göbğimden çatlayacağım sanırım. Ömrünün yüzde seksenini anne olmak isteyerek geçiren ben için oldukça normaldir. Değil mi? 

İlk hafta geçti, belirti bekledim. İkinci hafta geldi. Psikolojik mi, öyle olduğunu sandığımdan mi hiç bilemediğim bir şekilde baş dönmelerim başladı. Çıldırmış gibi mide bulantısı ve kusma bekledim. Bir insan hayatının başka hangi evresinde böyle arzuyla yanıp tutuşur ki? Kendimi tekrar etmek istemem ama sormadan edemiyorum, annelik böyle bir şey mi? Yoksa, bunu yaşamak için çok mu erken? 

Sonraki günlerde de belirti arayıp durdum Neredeyse her saat göğüslerimi kontrol ettim. “Acıyor mu? Sanki biraz acıyor! Ay, acıyor gibi! Regl mi olcam acaba? Göğüs ucu kenarlarımda damar mı belirmiş?! Koş koş, mavi damar mı şu? Var mıydı önceden sence?! Bende bir değişiklik seziyo musun? Fark ettin mi bi’ şey?! Hı, iyice bak ama sallama!” Kendime ettiğim eziyet yetmez gibi adamı da deli ettim günlerce. 

İnsan benim kadar heyecanlanıp sürekli aşındırmalık bir umut kapısı arayınca, bildiği çok şeyi unutuyor. Şevk, aklı heba ediyor. Facebook grubundaki “Bir haftalık hamileyim” postu şuurumu yerinden söktü. “Oluyo mu öyle ki? Nasıl oluyo? Yani ilişkiye girmişler, döllenmiş ve bi hafta geçince anlaşılmış mı? Ne olmuş? Nasıl anlamış?” Kan tahliliyle olduğu yazıyordu. İnsanlar olabileceğini onaylamıştı. Umut bana sudan ucuz! Reglime daha on gün varken koşa koşa evimin karşısındaki hastaneye gittim. “Çabuk bana Beta Hcg, hemen!” 

Kan vermek için oturunca birden bir mantıksızlık çöküverdi. Sormayı akıl ettim. “Daha on gün var, belli olur mu?” Boş boş bakıp suratıma, postaladılar beni. İki buçuk dakikalık yol eve gelene kadar, oldu bana iki buçuk gün. “Bundan sonra salak gibi her boka koşturma! Becerebilirsen, biraz düşün tamam mı? Angut! Mal! Beyinsiz…” 

Canım acımıştı, hırsımı kendimden çıkarıyordum. Yine de içimde bebek tavşanların koşuştuğu pembe cennetin melekleri, orada olduğunu kendimi üzersem onun da üzüleceğini söylüyordu. “Tamam, iyiyim! On gün daha dayanırım, ne var ki? Sen sıkılma hiç. Çok güzel olacak her şey. Daha bir kez denedik. İlk olmazsa iki, iki olmazsa üç… Şımarıklık etme Züleyha! İnsanlar ne sıkıntılar yaşıyor.” Dil söylüyor da, kalp anlıyor mu? 

Beş gün daha zar zor geçirdim. İnternette, kitaplarda okumadığım belirti kalmadı. Sırf boş durmamak için dört, beş tane gebelik testi yaptım. Sabah idrarı, hop olmadı öğleden sonra idrarı, o da olmadı, akşam 18:00 ve 20:00 arası idrarı… Her seferinde omuzlarım biraz daha düştü. Sonra erken dönem gebelik testini duydum. Ondan da dört tane yaptım. Yok. Kendimi halılara bıraktım, süründüm yer yer.

Eve geldiğinde ağlamaktan kütük gibi şişmiş ve her akşam daha kapıdan girer girmez “Olmuştur değil mi? Oradadır değil mi?!” diye soran bir kadın görmesine artık dayanamadığım kocam ve içimde yeşerdiğine inanmak istediğim lokum tohumu için bir kez daha kendimi silkeledim. 

 “Tek çaren sabır. Her şeyin bir zamanı ve beklemenin güzelliği var. Tadını çıkar.” Dua ettim, meditasyon yaptım bol bol.

Korkulu, endişeli, bol çarpıntılı bir 20 günün ardından regl günüm geldi çattı! Hayatımın en heyecanlı günü, sabrımın imtihanı. Hadi onu da haftaya… 

Sevgiler, öpücükler! 

Züleyha