Naz Kız’ın Hamilelik Günlüğü — 33. Hafta

Sevgili Herkes,

33. haftamızdan hepinize merhaba… 

Biz çok şükür iyiyiz; pek hareketli, pek hareketliyiz. Büyüdükçe yeri daralacak, hareketleri azalacak diyorlardı; e bir de benimki dana yavrusu gibi, 2.300 şimdiden ama yerim pek daralmamış sanırım; sağ-sol penaltı gol halinde sürekli; çok şükür. 

Size bahsettiğim çakma babyshower partisini yaptım; öyle güzel geçti, öyle şımardım ki; iyi geldi. Mekana giderken hayatımın yağmuruna hatta seline yakalandık. Herkes berekettir dedi, geçtik; mekan ve kahvaltı fikri çok güzel oldu; süs masam da içime sindi. Herkesin de keyfi yerinde olup, ben de bütün gün sırıtınca sonuç oldukça keyifli bir organizasyona döndü. Bir hediye listesi yapmamıştım ama soranlara ihtiyaçlarımı söyledim. Zaten çoğu şeyi almıştım ama gelen hediyelerle ihya olduk. Mama sandalyem hariç hepsi tamam gibi. 

Aynı gün eşimin teyzesinin 2. Ölüm senesi idi; genç yaşta kanserden kaybettik. Onu da anmak için bir anma köşesi yaptım. Ikimizin resmini bir çerçeveye koyup, etrafına papatyalar serpiştirdim. Kimilerini ağlattım ama aramızda olduğunu hissetmek istedik.
Hediye olarak puantiyeli torbaların içine kendi yaptığımız lavanta keselerini, kalpli şişelerde bonibonlar, keçeden bıyık figürlü kitap ayracı, ucunda püsküllü ve çubuklu şekerlerden koyduk. Torbanın tepesine de “Naz Kız’ın Baby Shower Partisi” stickerları bağladık. Bir de aynı temadan American servisi ve oğlumuzun bir adı olmadığı için “adsız prens geliyoooooor” posteri bastırdık. Maksat muhabbet, azıcık şımarmak olsun diye yaptım ve iyi ki de yapmışım. Adına “baby shower” demek komik geliyor ama bizim adetlerde karşılığı yok. Bu işin bir güzel yanı cidden ihtiyaçlarını karşılamak bence… 

33. haftamda henüz hastane çantamı yapmadım, kıyafetlerini yıkayıp, ütülemedik. Bir odası olsa belki çoktan yapardım ama malum küçük bir eve ve gayet ortalığa geldiği için henüz bir düzenleme yapamadık. Annem ısrarla onun evine gitmem gerektiğini söylese de ben, oğlumuzla ilgili hiçbir süreci eşimsiz ve köpeğimiz Padme olmadan yürütmek istemiyorum. En baştan nasıl başlar ise öyle devam eder ve biz de hep birlikte başlamalıyız. Evet zor olacak. Evimiz çok şirin ve keyifli ama şöyle ki dolabı salonda olacak. Altını salonda değiştireceğim. Beşiği tekerlekli; akşamları odamızda, sabahları salonda olacak. Bir süre nasıl olacağını göreceğiz ve belki bu sürede bir köpek dostu bize evini verir. Baktım lohusa delirmesi yaşıyorum; büyük büyük laflarımı arka cebime sokuşturup, tıpış tıpış anneme gideceğim. Ama önce denemek ve görmek istiyorum. Hep söylediğim gibi “zor oyunu bozmamalı”
Gerçi deneyimli tüm anneler bunun çok zor olacağını, hatta olmayacağını söyleyip duruyor. Oysa insan hayata nereden bakıyorsa oradan yaşamaz mı? Ben bu küçüklüğü, sıkış tepişliği ve hatta köpekli olmayı kafama takıp, büyütürsem tabiki de olmaz. Ama sakin olup, sabırla bekler ve hayatımın bu en özel anlarını kendime ve başkalarına zehir etmezsem gayet de olurmuş gibi geliyor. Bendeki potansiyelin ilki olduğu bir gerçek ama bu durumu kabullenip, kenara oturamam. Savaşmayı öğrenmeliyim. O yüzden bu evde, bu büyük, salyalı köpekle ve hayatımıza yeni girecek bir veled ile başetmeyi öğrenmek zorundayım. Hormonlarım da destek olursa ne ala… 

Haftaya görüşmek üzere,

Sevgiler,

Nazlı