Naz Kız’ın Bebek Yapım Günlüğü — 9. Bölüm

Yeni Üyemize Merhaba Diyin… 

Yeni doktorumuzla yeni bir sürece başladık… PID’den emin olmadığı tedavimi bitirdi, muayenede yine büyük bir kist gördüğünü söyledi, operasyon sınırına yakınmış, ama almayalım dedi; doğum kontrol ilacı ile küçültmeyi denedik. Bu arada ağrılarım azalmış, geçmemişti. Ama artık nedenini biliyorduk; Endometriozis!!! Kistim küçülse bile, yapışıklıklar olduğunu varsayıyorduk; (varsayıyorduk diyorum çünkü doktorum kesin ifadelerden kaçınan biri. Endometriozisin yapışıklık yaptığı literatürde bilinen birşeymiş ama muayenede gözükmez, sadece laparoskopi ile anlaşılırmış. Ama bunu bilsek bile bir tedavisi olmadığından gereksiz yere narkoz almamı önermedi, biz de istemedik. O yüzden bir varsayım. 

Dönem dönem, özellikle özel hayatımızda kendini sürekli gösteriyor ve beni her seferinde ağlatıyordu. Kasık ağrısına artık, bel ve makat bölgesinde anlamadığım bir sızı da eklenmişti.
Böyle büyük bir aşkın ardından, hayallerim de tepetaklak olup, günler amaçsız, heyecansız geçiyordu. Sürekli dolup boşalan kirli sepetinden, yemek için sofra kurmaya kadar herşeye kafayı takmıştım. Oysa eşim ben mutlu olayım diye yemek, ütü, alışveriş herşeyi yapan bir adamdır. Bir ara benden erken eve gelip, yemek hazırlıyordu. Kendimi o kadar yetersiz hissediyordum ki, gittikçe uzaklaştım; ona dokunmamaya başladım. Acayip gidesim, bir o kadar da kalasım vardı. Ama yapamıyordum. Ve boşanmak istedim. Bunu defalarca istedim; defalarca vazgeçtim. Çünkü kocama o kadar aşıktım ki, onsuz yapmak istemediğimi biliyordum. Ama onunlayken de bir gariptim; sürekli ama sürekli sinirli ve mutsuz… 

Bu ilişkinin mimarı kocamdır, NET! Aylarca sabretti, beni alttan aldı, dinledi, anlattı; bizi bana hatırlatmak için çok çaba sarfetti. Başardı da… Bu arada doktor kontrollerimiz hep sürdü, kist küçülmeye başladı, hepimiz sevindik. Doktor ile bir tarih çizelgesi yaptık. Bebek çalışmalarına başlamak için takvimleri belirledik. Önce tamamen iyileşecek, sonra da “ANNE” olacaktım ☺. Çocukları her zaman çok sevdim, diyalogum hep iyi derlerdi ama bana ait bir bebe fikri oldukça korkutuyordu; oysa doğurup, kocamın eline versem, benden ala bakardı, hiç şüphem yok. O da bana hep aynı şeyi söylüyor, “SEN MÜTHİŞ BİR ANNE OLURSUN” diyor. Dediği an ağlıyorum, nedense… 

Günler böyle inişli çıkışlı geçerken eşimin dilinde sürekli bir köpek alalım deyimi oluşmuştu. Önceleri “he he oldu canım” diye geçiştiriyordum ama sonra baktım, her gün her saat bana yavru köpek fotoğrafları yolluyor, alacağımız köpeğin cinsi hakkında bilgiler atıyor, akşamları da bana tam anlamı ile ajitasyonun allahını yapıyordu. En büyük hayali “5 çocuk, 5 köpek” olan kocamın inadı ile de yeni tanışıyordum. Bu arada ben bütün benliğimle “HAYIR” diyordum ama… Ama bir gün “Tamam çok istiyorsan alalım” demez miyim? Bu da hayatımda kaçıncı olduğunu artık sayamadığım yeni sayfalardan biriydi.
Hayatım boyunca iki kere köpek saldırısına uğradım, köpeği olan arkadaşlarımın evine gitmekten hep çekindim ve sokakta köpek varsa, dikilip bana bakması için tüm kötü enerjimi yaydım. Ama tüm bunlara rağmen 2 Şubat günü bir KÖPEK ANNESİ oldum… 

Adı babası tarafından koyulan PADME HANIM eve geldi, henüz 1 aylık minnacık bir bebekti.
Eşimin bir tanıdığının erkek Mastif’i vardı, yakında yavruları olacaktı; Kadir birine çoktan göz dikmiş meğerse. Anne Mastif bir petshop’un deposunda doğurmuş, 11 yavrusu ile petshop sahibi bakıyordu onlara. Eşim istisnasız 1 ay her gün gidip, köpekleri izlemiş. Eğitmen bir arkadaşımızın tavsiyelerini dinleyerek, en yaramaz veya en korkağı değil, bunların ortalaması olan yavruyu almış. Tabii 1 aylık bebek anneden ayrılmaz ama anne köpek depresyona girmiş ve memeleri yara olduğu için süt veremiyormuş. Aslında bir köpek en iyi kendi annesinden eğitim alırmış ama maalesef sağlığı el vermediğinden 1. Ayında Padme Hanım’ı anne ve kardeşlerinden ayırmak zorunda kaldık. Buna hep üzülürüm… 

Köpeği alalım dediğim günün akşamı eve geldiğimde Padme Hanım, eşimin kucağında, tir tir titriyordu, ben de çaktırmadan kendi içimde titriyordum tabii. Eşim ısrarla kucağıma vermek istedi ama sanırım ben Padme’den daha ürkektim. O kadar korkuyordu ki, sürekli bir temas istiyordu; kendisine tahsis ettiğimiz gecekondusuna bıraktığımız an ağlıyordu, ama disiplini baştan sağlamak için her dediğini yapmama kararını çoktan almıştık, ona yeter sandığımız ve asla çıkamaz dediğimiz kitaptan kalelerimiz ilk gün yetersiz olduğunu gösterince işimiz oldukça zorlaştı.

Ben hiçbir sorumluluk almayacağım konusunda gayet nettim. Kocacım da benden o kadar çekiniyordu ki, herşeyi 4 kol, 6 bacak gücünde yapmaya çalışıyordu ☺. Bu arada aşıları henüz yapılmadığından dışarı da çıkamıyordu. Bütün eve gazete sererek, çiş ve kakasını ulu orta yapabileceğini bir süre kabullendik. Sonra yavaş yavaş çiş- kaka alanlarını daraltacak ve eve yapmamasını öğretecektik… Allahım ilk gün heryere işedi, ama heryere… o kadar ürkekti ki, korktukça altına yapıyordu. Aklımı kaçıracaktım ama ilk günden kocamı üzmemek için elime kamera alıp, çok mutluymuşum gibi kahkaha atarak her çiş imzasını kameraya çektim. Ileride izleyip, gülelim istedim. Baktım eşim de beni öyle görünce rahatladı, heryeri temizledi; temizlerken de gülme krizlerine girdik. Uzun zamandır bu kadar gülmemiştik…
O an anladım… Bu adamı güldüğüm sürece ne kadar mutlu ettiğimi ve suratsız olduğumda ne kadar yorduğumu o gün anladım… Ne vardı yani çiş, kaka lekesi suyla temizlenirdi; birkaç gün ağlar, susardı… Bizden önemli ne olabilirdi? Ama aksi gibi duygularımı kontrol edemiyordum; bendeki kaygı hali çekilmez bir hal almaya başlamıştı. Yeniden başlıyorduk; kavgalı günler yine kapıdaydı…

Ama hani biz çok mutlu olacaktık; neden beceremiyordum bu işi??? 

Haftaya Görüşmek Üzere
Sevgiler,

Nazlı