Tuna’nın Tüp Bebek Yapım Günlüğü – Bölüm 7

Merhaba, 

Geçen haftadan beri ya çok üzülüyorum ya ağlıyorum ya bir an için umut dolup sonra kendi sevincimden korkup tekrar üzülüyorum. 

İkinci beta hcg tahlilinden ve doktorun söylediği ihtimalleri duyduktan sonra neredeyse vazgeçmiştim. Olmadı dedim, olmadı işte.
Aynı gün annem uçaktan inip ilk iş sonucu sorunca akşama belli olacak dedim. Akşam olunca da olmadı sanırım anne, üzülme sen dedim telefonda. Zaten yola çıkmıştık ona kavuşmaya gidiyordum. Sadece anneme değil başka büyük bir sürprize doğru gidiyorduk aslında; 2 yeğenim babalarıyla birlikte gelmişti. O kadar çok sevip o kadar çok özlüyorum ki onları gelmeleri normal şartlarda beni mutluluktan uçurabilirdi. Kendi üzüntüm olmasa, böyle olmasaydı..

Eşimle işten eve dönüş yolculuğunda hiç konuşmadık. Ağladığımı farkettiğinde bile bir şey demedi.Bütün gün öylesine kendimi tutmuştum ki ağlamam biraz olsun içimi boşaltmam gerektiğini biliyordu ve benim için yapabileceği en büyük iyiliği yapıp yas tutmama izin verdi. 

Çok ağladım hıçkıra hıçkıra yol boyunca hiç susmadan, durmadan…

Arabadan inince bana sımsıkı sarıldı ve benim hep umudum var sen de üzme artık miniklerimi dedi. Bunu duyunca vücudum aniden tazyikli su yemiş gibi kasıldı eğildi büküldü ona daha çok sarıldım öylece kaldık sokakta.

Annemi görünce (şu an yine ağlıyorum) anne olmadı olmadı işte anne deyip ona tüm gücümle sarıldım, birlikte ağlamaya başladık.
Bana kalsa 3 saat öyle kalabilirdim. Ama evde yalnız değildik. 

Dünyanın en sevimli en komik en tatlı en bal yeğenleri… Küçüğü 20 aylık diğeri ondan 18 ay büyük. Birbirleriyle hiç anlaşamayan 2 küçük maymun, onları çok özlemişim.

İkisi de 10 kg üzerindedir. Birini kucağıma aldım diğerini kovaladım ikincisini havada yakaladım diğerini hoplattım derken eşim sakince kulağıma sen gerçekten umudunu kaybetmişsin biraz dikkat etsen keşke dedi. 

Çarşamba günü kardan yola çıkmaya , araba kullanmaya korktuğumdan hastaneye gidemedim. Yakındaki bir tıp merkezine gidip kan verdim. İşe zaten gitmeyecektim izinliydim. Her zaman 2 saatte verecekleri sonucu akşamüzeri verebileceklerini söylediler. Hay bin kunduz !?
Sonucu öğrenene dek değer kesin düşmüştür, her şey bitti ben bittim diye düşünüyordum. Kalbimin acısını anlatacak kelime bulamam size. Ve beklenen sonuç geldi: 800 küsur bir şey… Yükselmiş! Yine olması gerektiği gibi değil tam sınırda ama hemşire sanki toparlıyor Cuma günü anlayacağız neler olduğunu tekrar aynı yerde kan verin dedi. Tahlili bu defa farklı laboratuvarda yaptırmam takibi güçleştirmişti. 

Sonra o Cuma günü geldi. Bir gün öncesinde hastaneden aramışlardı. Yeni sonuçla birlikte muayene için öğleden sonraya randevu verdiler. Tekrar kan verdim ve işe gittik.

Eşim ofis içinde durmadan tur atıyordu ben toplantı odasında saklanıp dua ediyordum. Sonucu öğrenmeye yakın gidip tuvalete saklandım. Kabinin bir köşesinde elimde telefon, 15 dakika ayakta durup gözlerimi kapatıp öylece gizlendim kendimce. Aradım sonuç belli oldu dediler, peki kaç ? 633 mü? ne Kaç? 1633 mü gerçekten mi ah gerçekten mi doğru mu duyuyorum! Orada öylece ölebilirdim. Eşimi çağırdım ellerini tuttum sonuç belli oldu dedim rakamı söyledim, yüzünün şeklini hiç anlatmayım size.
Bende tüm ipler koptu bağıra bağıra ağlıyorum, ah sevgilim Allah yüzümüze güldü, ah bu doğru mu, oradalar mı şimdi iyiler mi ne sesimi ne titreyen vücudumu kontrol edemiyordum. Tüm ofis duymuştur, aman umrumda bile değil. Kendime gelince tüm sevincimden gönüllü olarak vazgeçmeye karar verdim. Çünkü 2-3 saat sonra muayeneye gidecektim ve her şeye hazırlıklı olmalıydım.

Bir kelime bir işlem yarışması gibi oldu, rakamlar havada uçuşuyordu bu hafta. 2 Katına çıkması lazım ya sonuç? 

Hastaneye gittik.
Sizi hep üzdüm anlatırken biraz olsun sevindireyim istiyorum. Minik bir kese göründü, ama çok minik. Ve tek başına kardeşi yok. Doktor henüz her şey için çok erken, sevinmek için bekleyelim dedi. Temkinli kalın lütfen dedi. Ben anladım ki hiç sevinemeyeceğim. Çünkü her an yeni kötü ihtimaller çıkıyor karşımıza… Haftaya aynı gün sizi bekliyorum dedi ve ofise döndük. Yine korkularım ve kaygılarımla baş başayım. Haftaya neler olacağı gidişat için çok önemli.

Kusmak, mide bulantısı yok, kasıklardaki batmalar da geçti… Olacağına dair tüm belirtiler azalıyor sanki… Ağrılarım da azaldı. Ya gittiyse? Hiç hamile gibi değilim. 

Allah’ım sen aklımı ve miniklerimizi koru. (Eşim 2.sinin de yakında görüneceğini söylüyor)

Cuma gününü bekliyorum binbir korkuyla… 

Mesajlarınız, iyi dilekleriniz ve tüm dualarınız için tekrar ve kalpten çok teşekkür ederim.

İyi haberlerde buluşuruz umarım.

Tuna