Arzu’nun Doğum Hikayesi

Arzu’nun Bebek Yapım Günlüğü
Arzu’nun Hamilelik Günlüğü


Ve… Arzu’nun Doğum Hikayesi: 


Bebeğimize nasıl kavuştuk? Bu, onun hikayesidir. 

Hamileliğimin 40. Haftası gelmiş geçmiş ve bende tık yok.
Çok sıkılmıştım.
Hareket edememekten, bel ağrısından, yatamamaktan, kalkamamaktan, ağırlığımdan sıkılmıştım. Yetsindi artık…
Kocam, bence daha gelmez dedi Fener maçına gitti. 

41. Haftanın birinci günü.
Gece saat 2, tuvalete kalktım. Yine.
Kilodum ıslak. Üfff bi altıma kaçırmadığım kalmıştı, o da oldu.
Zar zor, üstümü değiştim. O kadar zor ki o halde bacak indir kaldır.
Yattım.
Aa gene ıslağım.
Kurulanamadım herhalde.
Banyo. Yıkan. Kurulan. Değiş. Giyin. Yatak.
Biraz sonra ıslağım.
Ulan?
Suyum mu bu?
Anaaa, olabilir mi?
Kalk. Banyo. Kilotum ıslak ve bir de ufak mukusumsu bir şey var. Nişan?
Aaa başlıyor mu yoksa?
Ödüm bokuma karıştı. Aklım çıktı.
Saat 2:30 falan.sarıldım bir peştemalle yattım kocamın yanına. Bir şey demedim, uyandırmadım.
Döndüm, durdum, kurulandım… Sızıyor. 

Sima’ya mesaj attım, anlattım. Bekleyelim, yat uyu dedi.

Sabah 08:30a kadar uyumuşum. Kalktım.
Hiçbir şey yok.

Tuvalete gittim. Ayağa kalkınca sızmaya başladı.
Kocama sarıldım, başlıyor galiba dedim.
Sarıldık.
Doktorumu aradık.
Suyunuz gelmiş , hastaneye NST’ye dedi.
Sima’yı aradım, suyum geliyormuş dedim. Tamam, geliyorum şimdi yanına dedi.

Peki, eksik olan ne? Sancı. Hiç sancım yok. Hiç. Acayip rahatım.

Hastaneye vardık, hemşire beni bir odaya aldı ve serumu getirdi.
Bu ne diye sordum.
Suni sancı dedi. 


– Yok, suni sancı falan değil; NST için geldik biz. 
– Aaa, doktorunuz öyle dedi de ondan yani… 
– Yok, sadece NST.  

Yattık, bağladılar NST’yi. Herşey normal. Kalp atışları iyi.
Ama sancı hiç yok.
Bu arada sızıntı devam

Hastaneden çıktık. Doktorun muayenehanesine gittik. NST sonuçlarını konuşmak için.

Sonuçlar normal, bir de elle muayene edelim dedi.
Muayene yatağına yattım.
Kocama bir şey söylemek için yataktan doğruldum ve fooooşşşş bütün su bacaklarımın arasından boşaldı. Sıcacık.
Aaaa suyunuz geldi, dedi hemşire.
Evet, diye doğruladı doktor ve elle muayene etmeyeceğini söyledi.
Giyindim, odaya geçtik, konuşmaya başladık. 


– Bu tartışmasız suyunuz. NSTde gözüktüğü gibi hiç sancınız yok. Tecrübeme ve bilgime göre 24 saatten fazla sizi tutmayı uygun bulmuyorum
– Yani?
– Yanisi, dün gece 2’den beri sızdığına ve şimdi artık patladığına göre bu gece 2’ye kadar doğumun gerçekleşmesi sizin ve bebeğin sağlığı için gerekir
– Neden ki?
– Benim tecrübem, eğitimim ve bilgim doğrultusunda sonrasında bebekte enfeksiyon riski artar. Ben bu riski almam, size de tavsiye etmem
– Çok üzüldüm. Seçeneklerim neler?
– Doğumu destekleyerek sancıyı başlatmayı uygun buluyorum. Sizin durumunuzda bunun başarılı olacağına inanıyorum
– Benim durumum ne demek?
– Rahim 2cm açık, tamamen aşağıda, bebek ideal pozisyonda ama hiç sancınız yok
– Yani?
– Yani, suni sancı vererek doğumu başlatalım ve gece 2’ye kadar bitirmeyi hedefleyelim.
– Biz bunu biraz düşünmek istiyoruz

diyip dışarı çıktık.

Zor bir durumda kalmıştık.

“Amma saçmaladı kadın ha ha ne suni sancısı!” falan demedim; düşündüm.
Bebeğimin ve benim sağlığımın tehlikede olabileceği hiçbir seçeneği istemiyorduk.
Doktorumuzun dediklerine inanmak durumundaydık, ne yani google açıp: erken su gelmesi, sancı yok yazıp, ne yapacağımızı mı öğrenecektik.

Hayır, doktorumuza güvenecektik.
Muhakkak doğruyu söylüyordur.
Aksini düşünmek, o saatten sonra yeni doktor bulmak demekti ki, buna ne isteğimiz ne enerjimiz ve ne de zamanımız vardı. 

Dondurmalı kazandibini mideye indirdim.

Hastaneye vardık.
Odamıza çıktık. Neşeliyiz.
Sıcak ve güneşli bir gün, saat 16 civarı.
Kocamın telefonu çaldı, annem. 

– Arzu’yu arıyorum, telefonu kapalı, merak ettim
– A yok yürüyüşe çıktık, evde bırakmış

Kimseye henüz bir şey demedik.
Ben, kocam ve Sima.

Serum geldi. 

– Bu ne?
– İçinde ilaç var, bu ilaç yavaş yavaş sancınızı başlatacak. 

Bir yandan NST bakılıyor.
Sancım yine yok, kalp atışları normal. Suyum yok. Rahim açıklığı aynı.
Yatakta yan yatıyorum.
Güneş yavaş yavaş batıyor.
Sancının başlangıcını hatırlamıyorum şimdi.
Herhalde yavaş yavaş gelmiş olmalı.
Ama 23 sıralarında kendimden geçmek üzereyim.
Kocam elimi tutuyor, sarılıyor, yürütüyor, masaj yapıyor. (hani, ben doğuma girmem, dışarıda beklerim diyen adamım. Bir saniye bırakmadı elimi). Ben kusuyorum, bağırıyorum, çok ağlıyorum, oturamıyorum, yatamıyorum, hiç bir şey yapamaz haldeyim: beynim kulaklarımdan akacak.
“Mehmet, kurtar beni” dediğimi hatırlıyorum. 

Doktor muayeneye geldi, hiç açılma yok. Serviks şişmiş.

Boşuna mı böğürüyorum ben? 

– Vaktimiz azalıyor, doğum hiç ilerlemiyor
– Mehmet ben dayanamıyorum

“Yani 7 saattir bir gelişme yok ve ben gece 2yi geçmek istemiyorum” diyor doktorumuz.

“Ne yapıcaz?”
NST
Bebeğin kalp atışları yavaşlıyor. Bundan sonrası bende rüya gibi, uyandığımda iki hafta geçmişti. Çok zorlandım. 

Hatırladığım kadarı:

Beni, ameliyathaneye aldılar. Sedyenin ucunda oturttular. Sırtımı S gibi yapmamı ve hareket etmememi söylediler.
Yalnız olduğumu hatırlıyorum. Kocam nerde? Ne soğuk.
Çok sancım var.
Çok sık geliyor.
Çok şiddetli.
Yalnızım.
Tanımadığım iki kişi var, sancınız gelince duracağız diyorlar.
Hareketsiz durmalıyım.
Lisede okuduğum siyasi romanlar geliyor aklıma, 12 Eylül’de yapılan işkenceler, 47liler diye bir roman vardı, Fürüzan’ın, okuduğum işkence sahnelerini hatırlıyorum o haldeyken.
Gözlerim kapalı. Ellerimi tutmuş tanımadığım insanlar, buz gibi soğuk bir odadayım, bebeğim streste, kalbi yavaşlamış, beynime iniyor sancı, beynim akıyor dışarı, aklımı kaçırmak üzereyim:

– Mehmet nerdesin? Çok korkuyorum.
Çok korktum. 
– Kıpırdamayın. 
– Sancım geldi hayvan, gebermek üzereyim. 
– Omurunuza iğne yapılacak, kıpırdamayın. 

Ellerimi tuttu bir hemşire kız, artık kimse o, her istediği olsun.
Biraz durdum.
İğne.
Yattım.
Doktorların seslerini, konuşmalarını duyuyorum.
Odayı hazırlıyorlar.
Bir tanesi yanıma geliyor: omzuma iğne batırıyor, hissediyor musunuz?
Bilmiyorum
Buz paketi dokunduruyor, hissediyor musunuz?
Ne biliyim lan ben? Sen değil misin bu işin uzmanı, birazdan karnımı yaracaklar, ben mi söyliycem hissedip hissetmediğimi? diye bağırdığımı sanıyorum ama galiba mıruldanıyorum. 

Sima geliyor yanıma.
Elimi tutuyor, yeşil doktor şapkası giymiş.
Doktor geliyor, başlıyorlarmış.
Çok korkuyorum, karnımı kesecekler.
Korkudan Altıma yapacak çişim bile yok şu anda.
Sima’ya bakıyorum.
Hasta bakıcı fotograf çekiyor.
Doktorun sesini duyuyorum.
Mesaneye dikkat diyor.
Başladılar mı diyorum, çoktan diyor Sima.
Görüyor musun bebeğimi?
Çıktı mı?
İyi mi ?
Az kaldı diyor.

Bekliyoruz.
Simayla konuşuyoruz.

Biraz uzun sürdü diyor, perdenin arkasına bakıyor.

Uzun sürüyor, bekliyoruz. Uğraşıyorlar.

Sonra gülümsüyorlar. 

Sesini duyuyorum.

Doğum bitti. Rahim duvarına yapışık imiş bebeğimiz, o yüzden uzun sürmüş. 

Farklı olabilir miydi?
Daha uzun beklenebilir miydi?
Suni sancı istemiyoruz, riski alıyoruz denebilir miydi?
Doktor ertesi sabah başka bir ameliyata gireceği için acele etmiş olabilir miydi?
Sancıyı daha uzun sürede, daha az şiddette verebilir miydi?
Bizi yanlış yönlendirmiş olabilir miydi?

Vs vs vs… Veya aklıma gelmeyen birçok olasılık.

Yanıtlarını bilmiyorum. Merak da etmiyorum.

Sonuçta, olan olduğu gibi oldu. Ben de durup olana tahammül ettim, kabul ettim, teslim oldum. 

Bundan sonrası ve lohusalık ayrı bir yazı konusu.

Arzu