TREN – Süheyla Pınar Alper

Şu an bahçede ölmekte olan çiçeği bulmalarıyla başlamıştı tüm güzellikler. Gerçek olmadığını düşündüğü sevgi sevincini bulduğuna inanmış, o coşkuyla, onu kendisi avuçlayıp getirmiş, bahçeye yerleştirmişti. Çevresine çitler çakmış, kendince onu korumaya almıştı. Ya sonra? Yaşamda en güvendiği gerçek olan zamanın devinimine bırakmıştı kendini ve yuvarlanıp gitmişti. Pembesinin keyfini sürmüş, varlığını bilmenin güvenliğine sığınmış ve onu unutuvermişti. Bir bıçak delivermişcesine yüreğini, inledi. Acısının yoğunluğunun kanıtı gibi, yalnızca sol gözünden bir damla gözyaşı yanağından süzülerek indi yastığının üstüne. Kadına baktı, uyuyordu. Uykunun dingin izlerini aradı yüzünde boşuna______ yıkılmış bir kadın. Demirlerin sürtünmesinden çıkan o korkunç sesle, ikisi birden doğruldular yatağın içinde. “Ben o trene binmek istemiyorum” dedi kadın, “hiç bir zaman istemedim”. Erkek kalktı. Pijamasının üstüne hırkasını giydi, çıktı. Ev buz gibiydi. Kadın çıplak ayak cama doğru yürüdü. O trene binmemek için savaşmakla geçmişti son yıllar. Yorgundu. Erkeği gördü. Erkek döndü kadına el salladı. Kadın acıyordu. Bir kadın nasıl acırsa öyle acıyordu. Tren gecenin sessizliğini yırtan bir çığlıkla hareket etti. Kadın başucundaki çekmeceyi açtı. El yordamıyla makası buldu. Merdiyenlere koştu. Karanlıkta, içindeki duvarlara çarpa çarpa indi basamakları. Çitleri aştı, çiçeği aradı. Erkek, çiçeğin yanında dizlerinin üstüne çökmüş, hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Makas kadının elinden fırladı, toprağa saplandı. Çiçek boynunu hafifçe dikleştirmiş gibi geldi kadına. Birdenbire topraktan, makasın saplandığı yerden, bembeyaz, gül kokulu bir sıvı fışkırdı üzerlerine. Elleri çiçeğin çevresinde birleşti. Kurulu oyuncaklar gibi, eşsiz bir uyum içinde, birlikte suladılar, birlikte eşelediler toprağını. Önce pembesi canlandı, sonra yeşilleri, sonra da sardı onları, ısıttı, tıpkı eskisi gibi. Yorgun, dingin, onun gizini sonsuza dek elele kucakladılar.

Onun gizini aramayanlar ya da bulamayanlar ne yaptılar? Yalnızca koklayıp sarhoş oldular. O boynunu büküp solmaya yüz tuttuğunda, önce yürekleri soğudu, üşüdüler. Sonra evlerinin tabanı soğumaya başladı. Gün geldi, öyle bir soğuk sardı ki çevrelerini, tüm anılarlyla birlikte, her şey buz tuttu. Bir başlarına kaldılar o sabah.

Görsel: Liza Wheeler, Renwil Fisher