Nurgül’ün Sezaryandan Sonra Doğal Doğum Hikayesi

Merhaba BYBO; 

Ilk oğlum evliliğimizin 4. Yılında katıldı aramıza. Çok keyifli giden hamileliğim, 33. haftada bebeğin gelişiminin durması ve benim tansiyon yüksekliğim sebebiyle ufak çaplı bir korku filmine dönüştü. Stres, korku, kaygı hepsi mevcuttu. 38. Haftaya zor bela ulaştık. Doktorum “bebeği yarın alalım daha fazla riske girmeyelim” dedi. Ama ben normal doğurcaktım 🙁 Eşimle göz göze geldik. Biz düşünmek istiyoruz dedik. Eve gittik, ben bir gece zor dayandım. Bebeğimin hayatını tehlikeye atamazdım. Ertesi gün aradık hocayı tamam geliyoruz dedik. Ameliyathaneye girdim, eşim de yanımda. Eller bağlandı alt tarafı hiç hissetmiyorum. Bebek çıkarıldı. Yanağı yanağıma değdi, ağladık eşimle. Şükrettik sağlıklı, her yeri tam diye. Ama sarılamadım koynuma koyamadım yavrumu bağlı olduğum için…

Aradan tam 14 ay geçti, süprizzz hamileyim. Şok içinde ağlıyorum ben n’apıcam diye. Neyse ilk şoku atlattım, doktora gittim. İçeride kanama var düşük olabilir dedi. İlaçlar, iğneler idare ettik. 35. Haftamda doktor kontrolündeyim doktorum,(canım hocam, en güvendiğim tıp insanı, olmazsa doğuramam dediğim kişi) sezeryan için gün verelim artık sana dedi. Ben “beklemek istiyorum, SSVD yapmak istiyorum.” dedim. Kalemini bıraktı elinden “olur yaparsın sen” dedi. Ben bir heyecan, mutlulukla gittim hemen bir iki kişiye “Ben SSVD yapıcam” dedim. Cevap “aa sezeryandan sonra normal doğum olmaz bebeğe bir şey olur, sana bla bla bla…” Sonra sevincimi kalbime gömdüm kimseye bir şey demedim. 

Hemen doğuma hazırlık sınıfına yazıldım. SSVD ile ilgili bulduğum herşeyi okudum. Bütün riskleri olasılıkları… Ilk doğumumda aldığım ama tamamlayamadığım Hypnobirthing kitabımı aldım satır satır okudum. Gerekli yerleri eşime okuttum. Hiç korku yoktu içimde ama acayip bir heyecan vardı. Eşim tam destek, doktorum tam destek, ben tam motive durumdaydım. Günlerden 40+2 oldum! Gece hafif bir sancı hissettim ama uykuya tekrar daldım. Sabah 6’da oğlumla kalktık. Onunla ilgileniyorum ama tatlı tatlı sancılarım gelip gidiyor. Bebeğimin kahvaltısını yaptırdım. Eşim uyandı sancım başladı dedim. Hemen gidelim dedi. Ben sakince doktorumu aradım hemen gelin dedi. Hastaneye gittik 6-7 cm açılmam olmuş. Doğum odasına yerleştik, hafif bir müzik açtım, Pilates topumu aldım. Çok mutluyum, sakinim. Eşim yanımda elimi tutuyor. 

Sancılar geldikçe bebeğimin yaklaştığını hayal ediyorum. Uzanıyorum, yürüyorum, yatıyorum, hurma yiyorum. O kadar keyifli ki anlatamam! 4 saat geçti sancılar iyice sıklaştı. Artık bebeğimin iyice yaklaştığını hissediyordum. Ama sancılarım da şiddetle geliyorlardı belimden karnımdan. O kadar yorulmuştum ki bir iki dakikalık aralarda uykuya dalıyordum. Sonra ıkınma faslı… Beni en çok zorlayan kısım! Hadi son kez ıkın dediler ve bebeğimi kucağıma aldım! İnanamıyordum, titriyordum heyecandan. Sarıldım, bağrıma bastım oğlumu, hemen meme verdim. Tıpkı hayallerimdeki gibiydi her şey. Başarmıştım, tamamen doğal bir doğum hem de bir sezeryandan sonra! Doktorum çıkarken “bir kahramanlık hikayesi yazdın” dedi. Ama o hikayeyi ben değil kocam, doktorum ve melek hemşirelerim yazmıştı benim için. Hepsine sonsuz teşekkürler. Bebeğime kendi istediği vakit istediği şekilde gelmesine yardımcı oldukları için çok teşekkürler! 

Ben başardım sen de başarırsın, yeter ki iste! 

Sevgiler,

Nurgül