Ayşe’nin Evlat Edinme Hikayesi

Merhaba BYBO,

Mucizelere İnanır mısınız? Inanın!
Her zaman insanın aklında olup da, bir türlü yapamadığı; aslında yapmak için de pek bir çaba sarf etmediği şeyler vardır. Bir gün oluvereceğine inanırsınız ya hani? Kendiliğinden, olacaktır zaten.
Bir gün bir bebek evlat edinmek de öyle işte… Çocuklarımın babasını tanımadan önce de hep aklımda olan, bir gün zaten olacak, ama olsun diye hiçbir çabamın olmadığı bir şeydi.

Yıllar geçti. Ben biraz geç bir yaşta, hayatımı birlikte geçirebileceğim tek adamla, çocuk yaptım. 1 Mayıs 2012’de bir bebeğimiz oldu. Hep kız olacak sanıyorduk. Yani benim kızım olurdu mutlaka. Hep öyle biliyordum. Buna hayat arkadaşım da inanmış olmalı, o da emindi kızımız olacağından. Oğlumuz olacağını öğrendik! Evren ona yollanan mesajları karıştırmış olmalıydı 🙂
Ama Rüzgar Rodin doğduğunda, bize hayatın sunabileceği en güzel armağanlardan birinin oğlumuz olduğunu anladık! Mucizelere inandık. Bunları neden anlatıyorum? Çünkü hiç bir şey öyle birdenbire olmaz aslında. Bir yerlerde başlayan bir hareket, bambaşka bir şeyi örüyordur ilmek ilmek. Bugün evlat edindiğim İdil Lorin kızım varsa, Rüzgar Rodin oğlum olduğundandır biraz da…
Gördük ki evrenin sürprizlerinin, mucizelerin devamı da varmış:)

Biz çok düşünmüştük aslında;”kardeş yapmalı mıyız?” Her seferinde, yaşımız fren yaptırdı bize. Hem zaten yuva arayan çok çocuk vardı ve onlardan birinin yuvası olabilirdik. Ama bir şey yapmadık bunun için de.
Sonra bir gün, bu mevzuyu artık hiç konuşmadığımız bir zamanda, bir araba yolculuğu sırasında çalan telefonum hepimizin hayatını değiştirdi. Çok genç bir kadının, anne olmak istemediği zaman ve koşullarda hayata tutunan bebeğine yuva aradığını öğrendik. Genç kadın bebeği onu sahiplenecek, sevecek bir aileye vermekte çok kararlıymış. Bebeğin yurda gitmesini istemiyor, ona hak ettiği hayatı sunabilecek emin eller arıyormuş. Bulamazsa yurda vermek zorunda kalacakmış!
Çok ani olmuştu. Pek olabilir gibi gelmemişti o zaman bize. Yurttan evlat edinmeye benzemiyordu bu çünkü. Apaçık ortada olacaktık. Hem zaten genç kadın doğum yapınca bebeğine kendisi bakmak isteyecekti kesin! O halde, telaşa mahal yoktu!
Öyle zannediyorduk yani…

Ama öyle olmadı. Doğumdan sonra da biyolojik annenin kararı değişmedi. Ya biz, ya belirsizlik olacaktı İdil Lorin bebek için seçenek…
Biz, onun yuvası olmayı seçtik.
Evet riskleri vardı. Herkes bize “ama ya bilmem kaç yıl sonra bilmem ne olursa…” falan dedi. Ama bizim düşüneceğimiz tek şey bu masum bebeğin menfaatiydi. Biz de ona göre verdik kararımızı. Oğlumuza da sorduk. Kızkardeş istermiş meğer…

Bebeği ilk gördüğüm gün, o minik muhteşem elleriyle ve etrafına yaydığı ışıkla, oracıkta, savunmasız yatan, dünyanın en güzel kızına baktığımda anladım; onun bizi arayıp bulan kızımız olduğunu! Oğlum, kardeşinin neden benim karnımdan gelmediğini sorduğunda ona da söylediğim gibi; biz onu kalbimizde büyütmüştük.

Sürüyor yolculuğumuz bütün heyecanı ve güzelliğiyle. Darısı başınıza!
(Meraklıları için not: Evlat edinmenin yasal detayları için Medeni Kanun 305-320 maddelerini okuyun. Medeni Kanun’da yalnızca kurumdan değil, rızaya dayalı evlat edinme hükümleri de var. Kurumdan değil doğrudan çocuğunu evlâtlık vermek isteyen ebeveynden evlat ediniyorsunuz. Ebeveynin verdiği izinle, küçüğü 1 yıl koruyup gözettikten sonra mahkemenin vereceği kararla evlat edinmeyi tamamlıyorsunuz. Biz şimdi izin başvurusundan sonraki o 1 yıllık süreyi yaşıyoruz. 1 yıl dolunca Aile Mahkemesi’ne başvuru yapıp,resmi prosedürü tamamlayacağız)

Sevgiyle kalın, mucizelere inanın!

Ayşe