Naz Kız’ın Hamilelik Günlüğü — 35. Hafta

Doğal Doğuma Veda… 

Evet son kontrolümüzde plasenta previa marjinal teşhisimiz baki kaldığından normal doğuma veda ettik ☹. Diyeceksiniz “derdin bu olsun”; haklı da olabilirsiniz ama inanın içimde sezeryana dair en ufak bir olumlu düşünce olmadığından oldukça üzüldüm. Ama yine de şükür değil mi? 

35. hafta kontrolümüzde oğlumuzu bu sefer ve ilk defa tüm hatları ile çok net gördük. Dil çıkardı, bi mızıklandı, genel olarak suratsız ve çok güzeldi. İlk defa sizinle de paylaşmak istedim ☺.   Kendisi 2.800 olmuş. Genel olarak muayenemiz çok olumlu geçti, bir aksilik gözükmedi. Çok ama çok hareketli, bu iyi bir şeymiş. O yüzden toplum baskısı olarak son dönemde “aa NST’ye girmiyor musun hala?” sorum da cevap bulmuş oldu. NST bebeğin iyilik durumunu kontrol edermiş. Kalp atışı ile hareketlerinin düzenine bakarmış. Bizimki maşallah gayet hareketli olduğundan 37. Haftada bakarız dedi ki zaten diğer kontrolümüz rapor da alacağımdan 37. Haftada… 

Geldik plasentanın durumuna. Maalesef çıkmamış yukarı; hala rahim ağzına 2 cm mesafede duruyor. Doktorum buna şaşırıyor; çıkacağını çok ümit etmişti ama olmadı. Bu da zorunlu sezeryan senaryosunu yine karşımıza çıkardı. Doğum için de 39. Haftanın son günü almayı önerdi. Eşim “ama süreci kendi başlatsa, yani bedeni başlatsa” diye sordu ama meğer previada bu beklenmezmiş. Herhangi bir şekilde kasılmalarım ve rahim ağzım açılmaya başlarsa onu ilk takip eden plasenta olduğundan yoğun bir kanamam olurmuş. Bunun olmamasını sağlamalıymışız. Bu sebeple bu sürecin başlamasına izin vermeden bebeği almak gerekirmiş. Bu sefer eşim de çok üzüldü. Hep en doğalı dedikçe gittikçe en doğal olmayanına muhtaç kalıyorduk. Doktoruma güveniyoruz. Herkesin “yaa doktorlar hep böyle” hikayesinin bizimki için geçerli olduğunu düşünmüyorum. Hatta samimiyetle normal doğum yapamayacağımız için üzüntüsünü görebiliyorum. Ayrıca ücretinde de normal-sezeryan farkı almıyor; bu da belki bizim duygumuzu destekleyen bir durum olabilir.
Şu durumda 23 Eylül günü doğum gözüküyor ama bunun nihai kararını 8 Eylül’deki kontrolümüzde belirleyeceğiz. Yani yaklaşık 4 haftam kaldı ☺. Nereden nereye değil mi? Size kocama nasıl aşık olduğumu, PID sendromlarımı, bebeğimizin olamayışını yazarken inşallah 4 hafta sonra bir müjde verecekmişim… 

Toplamda 14 kilo aldım, son 18 günde 3 kiloya yakın almışım, 600 gr.oğluş almış, kalanı ise ben! doktorum halime kızamıyor bile; ama ben de dürüstçe söyledim; bu güne kadar sağlıklı beslenmek hep içimden geldi ama artık canım pis pis yemek istiyor dedim. Karbonhidrat ve tatlı delisi oldum; yine kendimi tutuyorum ama nafile. Ama buraya kadar dikkat edip, son 4 haftada 10 kilo alırsam kendime yazık ederim. O yüzden dikkat etmeye çalışacağım; kendime söz!
Bu arada Cuma günü itibari ile yıllık izne çıktım, sonra da 37. Haftaya bağlanıyor ve 16 haftalık çalışmama serüvenine geçiyorum. İş yerinde bu yıl çok yoruldum ve yıprandım; o yüzden yıllık iznimi erkene aldım; herkes bebeğe sakla dedi ama şu an benim ve aslında onun ihtiyacı var; dinlenmem, oğluma konsantre olmam, dolabını, yatağını vb işleri halletmem gerekiyor. Annem bu hafta benimle, sonra ablamın doğumu için İzmir’e gidiyor; sonra nöbeti kayınvalidem alıyor. Annem ile olacak tüm işleri bu hafta halletmek istiyorum. Sonra da kayınvalidemin yazlık evine gideceğim; doktorum izin verdi. Acilen denize girmem gerek; sadece denize girmeye aşeriyorum; sanki kuş gibi olacakmışım duygum beni heyecanlandırıyor. Ayaklarım, bileklerin akıl almaz derecede şişiyor; canım yanıyor; tüm testler temiz çıkıyor; eve gelip, ayaklarımı yükseğe dikince geçiyor; şimdi ellerim de şişmeye başladı; bir de hava malum, yanıyor. O yüzden tuzlu su iyi gelecek ümidi ile 4-5 günlüğüne gideceğiz. Hatta eşim de işlerini organize edip, yanıma gelecek. İkimize de iyi gelecek. 

İçimde inanılmaz duygular yaşıyorum; bir an öfke, bir an sevinç, genelde huzursuzluk, bilinmezliğin getirdiği birşeyler birşeyler… en çok da tahammülsüzlüğüme tahammülüm yok. Bu duygulara kapılıp, kalmamak için sürekli telkinde bulunuyorum ama nasıl anlatsam böyle bir garibim. Mutlu olamama hali gibi ama ne kadar ayıp değil mi? Yakında anne olacağım ve hayatta baba olmaktan öte bir hayali olmayan kocamı mutlu edeceğim; ama ben bir garibim. Anne olmaktan açıkca ve çok korktuğumu size şu noktada itiraf edebilirim. Tomris’in emzirme notlarını okudum, kitapları hatmettim; anne tecrübelerine kulak kabarttım; sonra yüksek doz bilgi karmaşasından hepsine veda edip, sadece emzirme noktasına adapte oldum ama şu an ölesiye korkuyorum. Ya emziremezsem; ya sütüm gelmezse; ya doğru pozisyonu kaçırıp, göğüs uçlarımı yara yaparsam; ya sezeryanda fenalaşırsam, ya çok mutsuz olursam diye diye uzuyor gidiyor. Muhtemelen hepsi normal diyeceksiniz; ama olmasın normal işte. Yoksa bu duyguları meşrulaştırıp, deliye bağlarmışız gibi geliyor. Eşim geçen gün bana sarılıp, “aaa sen süt kokuyorsun” dedi. Dünyalar benim oldu, çünkü ben de aynı kokuyu uzun zamandır alıyor ama delirdiğimi düşünmesin diye birşey demiyordum. Şimdi sürekli göğüslerimi koklayıp, sütçü diyor ☺. Böyle bir şey mümkün mü sizce? Bu konu beni azıcık panikletiyor; keşke Tomris burada olsaydı dedirtiyor ☺. 

Gelelim isim konusuna… bu konu aslında biraz dallanıp, budaklandı. Eşim babasının ismini koymayı çok istiyor; ben ise sıcak bakmıyorum. Arada bıraktım kendisini. ATEŞ ismini tehlikeli buluyor. Ömer ve Mete önerilerim de veto yedi. Şimdi kendisi TOROS adını önerdi; ara ara hoşuma gidiyor, ara ara gitmiyor ama sanırım buna razı olacağım. Ama ne zor sınavmış bu isim konusu. Bizi yordu ve azıcık üzdü. Umarım yakında br sonuca varırız. Çünkü doğumdan sonra hem Türk, hem Alman vatandaşı olacağı için bürokratik işlerimiz çok olacak. Yani doğduğunda adıyla doğmasını ümit ediyorum ☺. 

Bu hafta dolabını alacağız; salonda kitaplığımızın önüne koyacağız. Yemek masamızı şimdilik kaldırıp, oraya da beşiği koyacağız. Salon iki bölmeli; bir bölmede L koltuk ve TV var, diğerinde büfe ve masa; şimdi orası oğlumuzun gibi olacak. Bu arada Padme Hanım’ın da yatağı ve mama kapları o tarafta. Onları da zamanla, kendisini kırmadan, üzmeden bizim tarafta biryerlere alacağız ama bu çok hassas bir konu olduğundan; bebek gelmeden önce yeni yatak ile onu ödüllendirip, yerini de yeni yatakla değiştireceğiz. Kimsenin kalbini kırmak istemeyiz ☺. 

Bugün izin günümün ilk günü, pek mesudum. Annecim geldi; evi toparladık, kahvemizi içtik; şimdi yürüyüşe çıkacağız. Haftanın planı çok yoğun, evde sıkılır mıyım diyordum; pek fırsat olmayacak gibi.
Özetle biz iyiyiz; inşallah daha iyi olacağız. Zihnimi biraz sakinleştirmem ve korkularımı bertaraf etmem gerekiyor. Haftaya internetin olmadığı bir yerde olacağım, size yazamayacağım. Sonra 37. Hafta kontrolüm ile inşallah iyi haberlerle karşınızda olacağız.
Yavaş yavaş sona geliyoruz; size çok alışmıştım, veda etmek zor olacak. Bütün sürecime tanıklık ettiniz; bazen eski yazılardaki yorumlara bakıp, “nereden nereye” diyorum…
Tek dileğim bu blogda olup, çocuk sahibi olmayı hayal eden herkes hayallerine en doğru zamanda kavuşsun… Ben bu bloga başlamadan önce öyle umutsuzdum ki, içimden bir ses bana iyi gelecek demişti. Geldi de… Çok duygusalım; yazdıkça yazasım geliyor; en iyisi burada keseyim ☺. 

Haftaya görüşmek üzere…

Sevgiyle Kalın,

Nazlı