Naz Kız’ın Hamilelik Günlüğü — 27. Hafta

Stres bebeğime gerçekten ne kadar zarar verir? 

Hayatın bizim elimizde olmayan ama ceremesini bizim çektiğimiz anları vardır ya; hamile duası bile tutmaz, çok istersin ama olmaz ve herşey hayal ettiğinin tam zıttı olur. Ahanda tam ortasındayım yağmurum, kışın, soğuğun hali ruhiyetisi bu aralar ben ve içimde atan kalp… 

2 hafta önce içimde atan kelebekler istirahata çekildi; beni bana bıraktılar.
Üniversitede çalıştığımı söylemiştim; 2 hafta önce son sınıf öğrencilerinin Mezuniyet Töreni vardı; bu organizasyon A’dan Z’ye bana ait. Her yıl olduğu gibi güzel güzel hazırlandık ve tören saati feci bir sağanak yağmura yakalandık. Detaya girmeyeyim; tahmin edersiniz ki kızgın öğrenci ve aile profili tokat gibi çarptı yüzümüze. Ben karnı burnundanın başında, ama yaramaz anne kurulum için 2 gün alanda helak olup, bir de üstüne gribe yakalanınca; yağmurun altında dona kaldım. Herkes yağmurdan kaçışırken ben şok ve üzüntü içinde; hazırladığım herşeyin bir hiç’e dönüşmesinden ve bundan sonrasını hayal bile edemediğimden yağmurun altında “Allahım sana o kadar dua ettim, çok içimden diledim ama neden” diye isyanlardayken, bir arkadaşımın üzerime zorla yağmurluk giydirmeye çalışması ile kendime geldim. Sonrası tam bir kabus… 

Aslında işle ilgili ertelediğim bazı konuları zihnen halletmemi sağladı ama işte bünye meselesi; rahat olamıyorum ki… Ben rahat olamayınca da içimdeki ne halde merak edip, daha çok dertleniyorum. Henüz yeni tören yapamadık; nasıl olacak hiç bilmiyorum. Tek bildiğim önceliğin kendim olması duygusuna alışmaya başlıyorum. 27. Haftamda kızgın, öfkeli bir güruha temas edemeyebilirim. Etsem de sonuçları bizi daha mutlu etmez sanırım. Özetle, işyerimdeki bu şanssız dönemleri bebeğimle birlikte geçirmek suretiyle kendisini üzdüm; gergim; ne bileyim birşeyler yaptım. Umarım bana çok kızgın değildir ve ben saçmalamıyorumdur… Gerçi maşallah öyle hareketli ki… The Americans dizisindeki gibi kodlarla birşey mi anlatıyor acaba demiyor değilim. ☺
He rşey bir yana iyi ki var; iyi ki benimle; hayatımda o olmasa idi; bu fani sınavlar içinde boğulup, kalırdım. Ama artık bebeğim var ve ne olursa olsun; o var işte… Bu duygu beni heyecandan deli ediyor. Şu an bile bu satırları yazarken tekme tokat girişiyor bana ☺. 

27. haftamda 10 kilo almak süretiyle yavaş yavaş şişiyorum. Önümde daha 3 ay olduğu düşünülürse sanırım bu macerayı totalde 20 kilo almış bitireceğim. Umarım altında kalabilirm. Zira yataktan kalkmak şimdiden azıcık zorlaştı, eğilip yeri peçete ucuyla bir sileyim de hayal oldu. En sevdiğim pozisyon sırtımda bol yastıkla dik oturmak ve ayakları dikebildiğim kadar dikmek. Bel fıtığım bu aralar göz kırpıyor, “hu huu ben de buradayım” diyor ama hiç yüz vermiyorum. Hemen karnımı sevip, “kışkış” yapıyorum.
Idrarımın rengi daha sarı oldu ve hafif kokulu; sanırım su içme oranımı sıcaklarla çarpıp arttırmayı ihmal ettim. Hafif iltihabik bir durum hissediyorum; hopp suyu dikiyorum. Canım hep karpuz istiyor ama malum şekerli meyvelerimizin kraliçesi olduğundan günde en fazla 2 dilim yiyor, kalanlara el sallayıp, arkamı dönüyorum. 

Sağlam bir tatile ihtiyacım var ama onun içini ne dolduruyor bilmiyorum; güneş mi? gölge mi? durmak mı? koşmak mı? yalnızlık mı? bol kalabalık mı? ne iyi gelecek bilmiyorum. Çok fazla deneme şansım da olmadığından olanla yetinmeyi öğrenme çabalarındayım. Şımarık olmak kötü birşey; ben bayağı şımarıkmışım; istediğim olmayınca somurtan bir kadın modelini sınıyorum şu an. Aslında daha neler neler sınıyorum ama yazıya pek dökülemiyor. Hayatı evire çevire sorgulayıp, olduğum yere varmaya çalışıyorum. Bebeğime iyi bir anne olur muyum hayalleri içinde gerçekliğimi kaçırmamaya çalışıyorum. Sinirli isem; değilmişim gibi yapmayıp; bunu nasıl tamir edeceğimi düşünüp duruyorum ama sanki bir yere varamıyorum ☺. Ama olsun belki beceririm bir gün ve hayalimdeki “ideal anne” olurum. Annem ve babamın olamadığı herşey olasım var; aç kaldığım her tarafı kapatasım var. Kimseyi yargılamadan yaşamaya çok özeniyorum, özendiğim an yargılıyorum. Hele eşimle saçma sapan çocuklu aileleri kritize edip, “ayy büyük konuşmayalım Kaaadddirrrr” diye elimi tahtalara, demirlere, kıça başa vura vura bir hal oluyorum. Ne kadar cüretkarız değil mi? Şahsen allahın sopasını çokca tatmış biri olarak; hepsinin bana ders olması gerektiğini biliyorum ama insanoğlu pek unutkanız… 

2 hafta sonra kontrolümüz var; yine bazı kan tahlilleri yapılacakmış. Bugüne kadar çok iyi geldik, diliyorum böylece bitsin. Şu saçma gerginliğim ve iş yoğunluğum bitince Doula mevzuna gireceğim. Bakalım nasıl birşeymiş. Keşke Tomris burada olsa ve eğitim verse; kapısında yatarım valla ☺.  Bu hafta da bizden size kucak dolusu sevgiler 

Not: Annemin kafası biraz karışık; siz “he he” deyin, geçin. İmza: Adsız Bebe ☺