Ülkü’nün Normal Doğum Hikayesi

Merhaba Herkese!

Bir aşk evliliği evet evet kesinlikle öyleydi bizimkisi… Eşimle çoook severek evlendik ve bunun için uzun yıllar bekledik ama değdi doğrusu 🙂 Evlenip yurtdışına yerleştik eğitim amaçlı. 1.5 yıl su gibi akıp geçti yavaş yavaş bebek beklentisi arttı ikimizde de. Bir New York turundan bebeğimizin müjdesiyle döndük.

İlk aylar bulantılarla geçti ama onun dışında bi derdim yoktu çok şükür. Gezmekten hiç geri kalmadım yapamazdım da zaten… Bu sayede fazla kilo da almamış oldum. 

Hamileliğin son ayında kıymetlim annem Türkiye’den kalkıp yanımıza geldi yardıma. Beni gördüğünde yüzünün aldığı ifadeyi hic unutmuyorum. Küçücük kızının elleriyle taşıdığı kocaman bir göbeği vardi.

40+2 ye gelmiştik. Nişanım bir hafta önce gelmişti ve ben o günden sonra hergün doğuracakmışım gibi hazırdım. Annem hergün göbeğime bakıp yok düşmemiş diyordu önceleri anlamadım sonra öğrendimki bebek doğuma hazırlık için iyice aşağıya indiğinde dişarıdan belli olurmuş. 

3 Haziran 2013 akşam 11 suları uyuyorken tatlı tatlı bir sancı geldi, gülümsedim. Taam bir saat sonra bir daha bir daha… O sırada sancılar çok az ve düzensiz olduğundan sabahı kesin bulacağımdan emindim. Fotoğraf makinesini boşaltmadığı için eşime kızıyordum ve sabah hastaneye gitmeden önce kahvaltı sırasında onu bi güzel kızdıracağımın hayalini kuruyordum. Saat gece 3’de bir sancıyla birlikte ‘pıt’ sesi duydum. Gerçekten aynen duydum! Evet kese patladı! Bir önceki hafta ya suyum gelirse de anlamazsam diye anneme soruyodum ama tecrübe ettim, kesin anlaşılıyor 🙂

Bir hamlede yataktan kalktım. İnanılmaz heyecanlıydım; kalbim pır pır 🙂 

– Timuurrrr Timuuurrr uyan uyan suyum geldi!
– Ne ne suyun mu geldi!!

diyen eşim yanımdan fırtına gibi geçerek annemi uyandırmaya koştu. Nasılsın bile demedi, o kadar telaşlıydı ki bi sağa bi sola koşuyodu 🙂 Annem hemen yanıma geldi, gözüme baktı anladı tabii ki daha doğuma var… Eşimi sakinleştirmeye çalıştı.

Ben de direktifler verdim sen fotoğraf makinesini hazırla ben duş alıp geliyorum! 

– Anneeee şu kızına bişey söyle suyu gelmiş hala makine derdinde gitmemiz gerekmiyor mu? Ya onlara bir şey olursa? 

Bundan sonrasını sadece görüntü olarak hatırlıyorum. Eşimi duymamaya karar vermiştim. 

Hazırlıkları bitirip hastane odasına giriş yaptığımızda saat sabah 5’ti. Doktor geldi muayene etti, Açılma 2 cm. Kasılmalar ise yetersiz, bekleyeceğiz ama bebeğin suyu azalıyor müdahale edebiliriz dedi ve gitti. Tabii ki normal doğum istiyordum ve müdahale olacaksa epiduralli normal doğum isteyecektim. Tekrar gelen doktor açılman yok suni sancı vermemiz gerekiyor dediğinde hafiften tırsmadım değil. Sancının dozu 2’den başlatıldı bi ara 10 a çıkardılar ve sancılar çok sağlamdı. Bir ara dayanamayıp ağrı kesici istedim ama amacım dayanabildiğim kadar dayanmaktı, epidural almadan önce kendimi sınamam gerekliydi.

Ağrı kesici yapıldı ve uyudum. Sanırım 1 saat uyudum. O korku filmlerinde uyuyan maktul birden bir acı hissiyle gözlerini açar ya? işte aynen öyle uyandım. O neydi aman Allah’ım! Belimden karnımdan her yerimden sancılar sarmıştı beni ağlayarak uyandım dizlerimin üstüne kalktim titriyordum, annem de ağlamaya başladı çaresizliğimi görünce… Gözümü zar zor açıp epiduraaaaaaalll diye bağırdımm! 

Aslında hemen pes etmedim, uyandıktan sonra bu sancıyla kesin doğururum diye düşünüyodum. Hemşireye sordum, açılma 5cm daha bu kadar daha yolumuz var deyince günün kahramanı epidural oldu. O andan sonra kumanda elimde TV seyretmeye başladım. Annem de eşim de ilk defa böyle bi sahne yaşıyolardı, doktorlar gelip açılma tam her şey hazır dediklerinde nasıl yani böyle sessiz doğum mu olur bakışı vardı ikisinde de 🙂 Tam iki saat boyunca: good, good, good push, push, push 🙂 Annem bi terslik olduğunun farkındaydı sanki… bu kadar uzun sürmemeliymiş. 

Amerika’da hamilelik denetimi biraz farklı sadece 20. haftamda bir defa ultrasona girdim. Bu sebeple doğuma giderken bebeğin boyutları hakkında fikirleri yoktu hatta bir doktor karnımı yoklayıp 2- 2.5 kilo civarı kolayca doğurabilirsin bile dedi:) Hemen uzman doktoru çağırdılar ve vakum uygulamak için iznimi istediler. Bebeğimi bana verin artık dedim. Sonrası toplam 5 dakika; Ravah Miraç 3.470 gram 52 cm di. 

Benden beklenmeyecek boyutlardaki bu yaramaz kız gelirken annesinde yırtıklara neden olmuştu. Doktorlar yırtıkları dikerken kızımı kucağıma verdiler ve hemen emdi. İnanılmaz bir andı ve artık hem ben hem annem üstüne üstlük bir de eşim ağlıyorduk 🙂 

Doğumumun aslında kadar zor olduğunu birkaç hafta sonra anneme neden bende normal doğum yapan kadınlar gibi kalkıp yürüyemedim dediğimde anladım… 3 gün hiç kalkmadan yattım. 

Azıcık müdahaleyle de olsa normal doğum yaptığım için çok mutluyum Hatta Türkiye’de akrabalar arasında beni kahraman ilan edenler olmuş, Teveccühünüz 🙂

Kızım şimdi 9 aylık yaramazlık için can atan kıpır kıpır bir bebek. Rabbim hayalini kuran herkese evlat sahibi olmayı, sağlıklı doğumlar yapmayı nasip etsin…

Sağlıcakla kalın 

Ülkü İslamoğlu 
Richmond/VA