Haftanın Kitabı — Kurdu Kurtaran Kuzu

Herkese Merhaba,

Geçen hafta Ateşin Dereyi Kurtardığı Gece‘den bahsetmiştim. Bu haftayı Kurdu Kurtaran Kuzu‘ya ayırdım.

Toplumca güvensizliklerle sarmalanmış dünyamızda yaşayıp gidiyoruz. Yirmi dört saat güvenliği olan, kameralarla sarmalanmış sitelerde yaşıyor, hafta sonlarımızı xray’den geçilen kapısında güvenlik sistemleri ve görevlileri bulunan AVM’lerde geçiriyoruz. Kimsenin kimseye ihtiyacı yok. Konforlu şehir hayatı her derdimize yetişiyor. Artık dayanışma yardımlaşma, birbirine güvenme masallarda kaldı. Öyle mi gerçekten?!

Güvenmeme üzerinde bir dolu atasözümüz var. 


“Bu devirde babana bile güvenme”
“Kurda kuzu teslim etme”
“İnsanoğlu çiğ süt emmiştir, güven olmaz” 

şeklinde uzar gider… Yapılan araştırmalar da toplum olarak güvensiz olduğumuza dair veriler sunuyor. Bahçeşehir Üniversitesi’nin hazırladığı Türkiye Değerler Atlası 2012 verilerine göre Türkiye, insanların birbirine en az güvenebildikleri ülkelerden biri. 22 yıldır bu durumda bir değişiklik gözlenmiyor.

Türkiye’de insanların yaklaşık onda biri genelde insanlara güvenebileceğini söylerken, İskandinav ülkelerinde bu oran yüzde 80’lere yaklaşıyor. 

Kurdu Kurtaran Kuzu, Hollandalı bir yazarın masalı. Kitabı okuduğumda hemen kendimi sorgulamaya başladım. Ben de öyle hemen kimseye güvenmem. Vakit alır güvenmem, hele hayal kırıklığına uğrayınca daha da mesafeli ve şüpheci bir ruh hali beni sarıp sarmalar. Bu haftanın kitabında kuzu, kurda güvenir ancak şükür bu güvenin sonu hüsranla bitmez. Demek ki bu “güvenme” mevzusunu daha inceden düşünmek lazım. 

Bu masalda açlıktan ne yapacağını şaşırmış bir kurt, kışın dondurucu soğuğu bir yandan açlık bir yandan yollarda yiyecek bir şeyler ararken ışığı yanan bir çiftlik evi görür. Çiftliğin ahırına şöyle bir göz atar ve küçük kuzuyu görür. Kuzuyla muhabbete başlarlar. Kuzuyu mideye indirmeye kesin karar vermiştir. Kurt, kuzuya o an aklından uydurduğu “Deneyimler Şehri”ni ballandıra ballandıra anlatmaya başlar ve oraya beraber gitmeyi teklif eder. Kuzu ikna olur ve yola çıkarlar. Kurt türlü çeşit oyunla kuzuyu yemek üzere tezgahlar kurarken, kendi kurduğu kapana ayağı takılır. O çelimsiz ufak tefek kuzu, azmeder kurdu kurtarır. En nihayetinde kurt yaptıklarından utanır ve kuzunun kendisini bırakıp evine dönmesi gerektiğini söyler kuzuya. Güç de olsa kuzu bağlandığı arkadaşı kurdu terkedip çiftliğinin yolunu tutar. 

Kitaptaki tüm güzel ve heyecanlı detayları atlayarak çok kabaca özetlediğim bu naif ve samimi masal, Maritgen Matter tarafından yazılıp, Jan Jutte tarafından resimlenmiş. Çevirisi Münire Turan’a ait. Yazarının ilk kitabı olmasına rağmen Hollanda’da Gümüş Kalem edebiyat ödülü, Almanya’da “anlatım ve resmin ustaca birleşimi bu kitabı gerçek bir sanat eserine dönüştürmüştür” gerekçesiyle 2004 yılının genç edebiyatçı ödülünü kazanmış.

Okuduğumuz masalların çoğunda güçlü güçsüzün hakkından gelir, iyiyle kötünün mücadelesinde iyi olan kazanır, kötü olansa yok olur. Belki de böyle olmak zorunda olmadığını okuyucuya gösterir. Hata yapan, kötülük yapanın da ikinci bir şansa ihtiyacı olabilir. Güçsüz, çelimsiz zannettiğimiz kuzu güçlü bir karakter olabilir. Dostu için her şeyi yapan günümüzde “saf” olarak nitelen kuzu, sezgilerini dinleyerek kararını verir. 

Klasik anlamda kıssadan hisselerle dolu bu masalda alışmadığımız şekilde kahramanlar yaratılmıştır. Kurt, her ne kadar kötü ve bencil bir karaktere sahip diye sunulsa da aslında derinlerinde şefkati ve iyiyi barındırdığını gösterir. Kuzu da kırılgan, saf, her söze inanan bir karakter olarak karşımıza çıksa da çok istediği bir şeyi başarabilen, yeri geldiğinde sezgileriyle kendini tehlikeden koruyabilen bir karakterdir. 

Kitabın üzerinde bulunan yaş cetveline göre 7-11 yaş grubu için uygun görülmektedir.

Bu hafta ülkemizden yazarların kitaplarını okumaya daldım maalesef çıkamadım. Kimisi çocukluğumdan kimisi yeni yazarlardan 5 kitap bitirdim; henüz hangisini yazacağıma karar veremedim. Elediklerim de oldu tabii. 

Haftaya yeni bir yazar ve kitap ile buluşmak üzere…

İnanç