Kreş mi Bakıcı mı?

Kızım Leyla 18
aylıkken okula başladı. Aslında benim niyetim 3 yaşına kadar kendim ilgilenmek,
ondan sonra başlatmaktı fakat ne zaman ki yürümeye başladı, kendisi için
yaptığım bütün planlar buruşturulup çöpe atıldı! Aslında Leyla yürüme kısmını
atlayıp, emeklemekten direkt koşup zıplamaya geçti. O zamanlar bir mucize olur
da oturursa eşimle saat tutardık ne kadar sürecek diye… 7 saniye rekorudur
kendisinin! Hal böyle olunca ben kızıma az gelmeye başladım. Sürekli başka
insanlar/ çocuklarla birlikte olmak istiyor, dışarıdan eve girmek istemiyordu.
Benim enerjim yetmemeye başlayınca okula başlatmanın isabetli bir fikir
olacağına karar verdik.

Kreşi bakıcıya tercih
etmemin birkaç nedeni var:

Çocuğunuzun okuluna
alışması büyük ihtimalle kolay olmayacak. Tıpkı kendi kendine uyuması için
eğittiğiniz gibi bunun için de eğitmeniz gerekecek. Ama bu çocuğunuzu okula
bırakın ve orada terkedin demek değil. Belli bir alışma süresi olmalı ve siz bu
süreyi onunla beraber geçirmelisiniz. Pek çok kreş annelere çocuğu bırakıp
gitmelerini, bir müddet ağladıktan sonra alışıp susacağını söylüyor. Belki bazı
çocuklar annelerinden bu şekilde ayrılmayı problem etmez ama çoğu eder.
Kendinizi onun yerine koyun: aniden hiç bilmediğiniz bir ortama, hiç
tanımadığınız insanların arasına terkedilseniz neler hissedersiniz? Yeni
başladığımız işlere, yeni taşındığımız evlere bile alışmak için zamana
ihtiyacımız oluyor. İlk günlerimizi uykusuz geçiriyoruz. Kısacık ömründe
annesinden babasından başkasını tanımamış çocuklarımızdan çabucak okula
alışmalarını bekleyebilir miyiz? Böyle bir davranış çocukta
güven ve davranış problemi yaratabilir. Bunu öneren kreşlerden ise kesinlikle
uzak durmanızı tavsiye ederim.

Leyla şu anda tüm gün
okula gidiyor. Başladığında ilk gün sabah gittik ve sadece 2 saat kaldık. Ben
de yanındaydım elbette. Bir müddet kucağımda oturdu, bana sıkı sıkı tutundu
sonra ortama alışmaya başladı. Oturduğu yerden çevresindeki oyuncaklarla ilgilendi,
bir ara kalktı ama yanımdan fazla uzaklaşmadı.

2. gün, sabahtan öğle
yemeğine kadar kaldık. Yemek 12:00 civarında veriliyor. Bu sefer ortam ve
yüzler tanıdık olduğu için bana çok sıkı tutunmadı ama gene de yanımdaydı
genellikle. Kalktı, sınıfta biraz yürüdü, diğer çocukları inceledi,
öğretmenlerin konuşmalarına cevap verdi. Öğle yemeğini hazırlanırken seyrettiğine
emin olduktan sonra ayrıldık.

3. gün, öğle uykusuna
kadar kaldık. Öğle uykusu yemekten sonraya ayarlanmış. Ortalık temizlendikten,
el yüz yıkandıktan sonra çocukların minderleri sınıfa seriliyor, çarşafları
geçiriliyor, çocuklar yataklarını buluyorlar ve uyuyorlar. Uyku için hazırlık faslını da seyrettiğine emin olduktan
sonra ayrıldık.

4. gün Leyla artık ortamı
iyice tanıdığı için yanımda durmakta ısrar etmedi. Kalktı, çocukların yanına
gitti, oyunlara katıldı, oyuncaklarla oynadı. Fakat arada bir orda mıyım diye
beni kontrol etmekten vazgeçmedi. O gün tüm gün kalmayı planlamıştım ama Leyla kendisi
için hazırlanan yerde uyumayı kabul etmedi. Zaten etmesini beklemiyordum o yüzden
çok büyük sürpriz olmadı benim için.

5. gün içeri girdiğimizde
Leyla normaline döndü ve masal dinleme seansında bile oturmayarak sürekli ordan
oraya koştu. Yemek saati gelince kendisine benim eve gideceğimi ama oradaki ablaların
ve arkadaşların onunla oynayacağını, çok eğleneceğini anlattım. Onun ne anladığından
emin değilim ama:) Leyla’yı bırakıp
gitmeye hazırlandım, gideceğimi görünce ağlamaya başladı. Yine de sarıldım, öptüm
ve bıraktım. Ben çıktıktan sonra 5 dakika kadar bağırmış sonra oyuna dalmış. Leyla öğle uykusunu genellikle
1.5-2 saat uyuyor. Ancak
o gün uyumayı reddetmiş. Bıraktıktan 2 saat sonra Leyla’yı aldım ve eve döndük.

Sonraki hafta sabah 10
dakika kadar kaldıktan sonra, Leyla’ya baybay dedim ve bıraktım. Ben giderken mızırdandı
biraz ama ağlamadı. O gün uyumuş yerinde ama 1 saat.

Bir sonraki gün benzer
şekilde ayrıldık. Sonraki gün ise artık alışmıştı. Zevkle gidip gelmeye başladı.
Bir noktadan sonra artık fazla alışmış olduğunu gördüm çünkü benimle eve gelmek
istemediği günler oluyordu. Hala oluyor… E biraz yüzüm kızarıyor böyle durumlarda
tabii. Hoş bir şey değil çocuğun anneyle eve gelmek istememesi:)

Sonuç şu ki; Çocuğunuz
kreşe başlayacağı zaman onu sınıfına terkedip gitmeyin. Sizin orda onunla bir müddet
bulunmanız çocuğa oradaki insanlara güvendiğiniz mesajını verecek. Sınıfta onunla
beraberken öğretmenlerle sohbet edin, diğer çocuklarla konuşun, oynayın ki çocuğunuz
oradaki durumla barışık olduğunuzu, keyif aldığınızı görsün. Okulun güvenilir,
“annenin sevdiği bir yer” olduğunu farkederse işiniz daha kolay olacaktır. Çocuğu
alıştırmadan kreşe bırakıp gitmeyi herhangi bir yere bırakıp gitmekten çok farklı
görmüyorum. Böyle bir terkediliş karşısında çocuğun dehşete düşmesi işten değil…

Leyla için alışma dönemi
5 gün sürdü ama sizin çocuğunuz için bu 2 gün de sürebilir 8 de… Çocuğun ne zaman
hazır olduğunu davranışlarından anlayabilirsiniz. Hiç hazır olmaya da bilirler elbette.
Bazı çocuklar annelerine aşırı düşkündürler ve kreş onlar için ideal çözüm değildir.
Bu durumda bakıcı konusunu gündeminize almanız daha doğru olabilir. Ama her iki
durumda da muhakkak çocuğunuzla beraber yeni ortamında bir müddet vakit geçirmenizi
tavsiye ederim.

Önümüzdeki ay taşınıyoruz.
Leyla’nın da okulunu değiştirmem gerekecek. Yine başa döneceğiz ve ben alışana kadar
onunla birlikte yeni okulunda zaman geçireceğim. Gelişmeleri buradan takip edebilirsiniz:)