Seda’nın Normal Doğum Hikayesi

Ceren’imin doğum öyküsü… 

Açıkçası sıradan sayılabilecek bir doğum öyküsü ama bizim için de bir anısı olacak, bu sebeple paylaşmak istedim… 

Evliliğimiz 4.senesini doldurup çevremiz arkadaşlarımızın bebek ve çocuklarıyla dolmaya başladığında için için anne olmak istediğimi anlamıştım… Bir gün hiç ihtimal vermediğim halde, regl sancısı yaşıyor ama olamıyordum ve eczaneden bir test aldım. Eczacı sıradan testlere göre daha özellikli olduğunu hatta idrarı direkt test üzerine yapmamı söylemişti. Hamile olmadığıma o kadar emindim ki sanki sırf eğlence olsun diye testi aldım ve yaptım. İkinci çizgi silik çıkmıştı. Eşim çok bilir gibi ¨Sanmıyorum olsa iki çizgi de kesin koyu olur¨ demişti. Nihayetinde hafta sonu hastaneye gittik, ultrasonda bir şey gözükmedi ve kan testi yaptık. Test sonucunu beklerken dışarıda işlerimizi hallettik ve hastaneye döndüğümüzde eşim ¨Sonuca bakma birlikte bakalım¨ dedi. Girdim sonuç kağıdını aldım ve hemen eşimin yanına gittim hiç bakmadan. Heyecanla sonucu ona verdim ve baktığında “Yok, hamile değil yazıyor” dedi. Sonra “Bi dk. 4 haftalık hamileymişsin!” diyiverdi. Meğerse önce sağ taraftaki değerlendirme tablosuna bakmış… ☺ 

Karmaşık duygular içindeydim, herkese haber vermek istiyordum. şim çok ihtiyatlıydı. Hemen internetten araştırmalara başladım, içinde bulunduğum hafta ve gelecek haftalarda beni neler beklediğini okudum. Hamileliğimi öğrendiğim hastanede doktorların yaklaşımından hiç memnun değildim, hiçbir dedikleri beni tatmin etmiyordu ve bir süre öncesinde araştırdığım ve hamilelik öncesinde internet üzerinden bir soruma direkt yanıt vermiş olan Opr.Dr.Naim Ünsal’a gitmeye karar verdim. Hasanpaşa’da Universal Hospital’de idi kendisi, dolayısıyla bize yakın sayılırdı. İlk muayenemizden mutlu memnun ayrıldık. Nihayet doktorumuzu da bulmuştuk. Her sorumuza ayrıntısıyla tatmin edici yanıtlar veriyor, kendisi her türlü bilgiyi bize aktarıyordu ve çok sakin, insanı rahatlatan bir doktordu. Muayenelerde aynı zamanda sevgili eşi Arzu Hn. da bulunuyordu. 

13. haftada bebeğimizin kız olduğunu öğrendik… her muayenede gelişimi ile ilgili olumlu şeyler duyuyorduk… “Bakın elleri ayakları, bakın parmakları tastamam oluşmuş… bakın tüm organları gayet güzel oluşmuş ve gelişiyor…” Her muayene sonrası şükrederek ayrıldık hastaneden… renkli ultrason, şeker yüklemesi ve hepsi sorunsuz, her şey süper…

Önceleri hiçbir sıkıntı çekmedim, sonra bir ara bir öksürük hasıl oldu ama garip, gıcık tarzı bir şey. Konuşamaz olmuştum, ağzımı açsam gıcık tutuyordu ve bitmez bir öksürük başlıyordu. Önce devlet hastanesine sonra özel hastaneye gittim ve astım teşhisi kondu. Göğüs hastalıkları uzmanı, doktorumla konuşarak onun onayladığı ilaçları verdi ve bir süre sonra öksürük sorunum geçmişti. Öksürmek öyle kötü ki… Bir yandan durmak bilmez öksürüğümle bebeğimi hırpaladığımı düşünüyordum, bir yandan öksürmek devamında bulantı getiriyordu. Tuvalete gidip bir yandan kusarken bir yandan hamileliğin getirdiği sıkışmayla idrarımı kaçırıyordum ve bu sebeple evden çıkamaz olmuştum… Bu sorunları atlattıktan sonra doğuma kadar rahat bir hamilelik geçirdim diyebilirim. Hatta doğumdan bir gün öncesine kadar bile hala dışarıda uzun ve koşturmalı yürüyüşler yapıyordum hazırlıkları bitirmek adına… 

Hamileliğimin 5. ayında doktorum başka bir hastaneye geçti. İşin kötüsü hastane Avrupa Yakası’nda Bahçelievler’de idi ve bize uzaktı. Sağolsun eşim giderek sıklaşan her muayenemde götürerek beni doktorumdan uzaklaştırmadı. 34 ya da 35. hafta itibariyle muayeneler önce haftalık oldu sonraki hafta 2 günde bir gider olmuştuk. 37 haftaya vardığımızda doktorumuz artık her an bekliyoruz diyebiliriz dediğinde düşüp bayılacağım sandım… Normal doğum konusunda kararlıydım ve hamilelik boyunca doktorum da bu konuda hep içimi rahatlattı…

2 günde bir her muayene öncesi gece uyuyamaz oldum, heyecandan yerimde duramıyordum, sonra hastaneye gidiyorduk, NST’ye giriyorum, her şey normal bir sıkıntı yok, açılma yok, sancı yok… Kesin bu sefer yatıracak derken eve dönüyorduk ve sıkılmaya başlamıştım. Her seferinde aynı heyecan ve hevesim kursağımda eve dönüyordum. 

En sonunda 7 Mart Perşembe günü muayenem vardı ve ben gitmemeye karar vermiştim. Nasıl olsa geri döneceğim, yine hiç sancım sıkıntım yok dedim. Annem son zamanlarımda bizde kalmaya başlamıştı, sabah kahvaltı ederken doktorum aradı “Seda yolda mısın?” dedi… Beklemiyordum aramasını tabii, “Bugün gelmeyecektim aslında gayet iyiyim, hiç sancım yok, eşimin de tüm gün toplantısı var” derken, Naim bey hastaneye gitmem yönünde telkin verdi. Haftasonu kongreye gidecekti ve belki de sessiz sancıların vardır gel bir bakalım dedi…

Apar topar gittik, geri döneceğimizden emin bir havayla… şimdi yazarken bile kalp atışlarım hızlanıyor o anı hatırlayınca… Doktor muayene etti ve nişanın geldiğini gördü, hem de epey kan gelmişti… 4 cm. açılma olmuş ve ben hiçbir şey hissetmedim. Ağrı eşiğimin yüksek olduğunu söyledi doktorum, bu açıklığa ulaşana kadar bile epey sancı çekiliyor genelde diyerek. İşlemlerim yapıldı ve suni sancı verilmeye başlandı. NST’de sancıları görebiliyorum ama hiçbir şey hissetmiyordum. Güle oynaya, arkadaşlarımızı arayıp haberdar ediyorduk, aile yakınları vs… 

Doktorum kontrole geldikçe güler yüzümden memnun oluyordu, kolay bir doğum olacak sanırım diye… 2-3 saat kadar sonra doktorum geldi ve su kesemi patlattı… işte her şey o an başladı! Allah’ım bu nasıl bir acı! Sancılar geldikçe ben feryat figan bağırmaya başladım, bütün gücümle çığlık atıyorum… Ablam yanıma geldiğinde ölüyorum dediğimi hatırlıyorum, doğum yaklaştıkça doktora acının verdiği şuursuzlukla doğurmaktan vazgeçtiğimi bile söyledim… Sonra sezeryan yapalım dedim, bir şey kalmadı birkaç ıkınmaya doğurmuş olacaksın dedi ve maalesef epidural istemek için geç kalmıştım çünkü 15 dk. kadar hareketsiz kalmam gerekiyordu ve ben kıs kıs kıvranıyordum sancı geldikçe…

Ikınmalar başladı ve ben halen sancı aldığım yataktayım derken, hastabakıcı tekerlekli sandalye getirdi beni doğum odasına götürmek için… Bir yandan bağırırken bir yandan doktora “Ben buradan kalkamam, o sandalyeye geçemem ve doğum sandalyesine de oturamam” diyordum… “Beni burada doğurt!” dedim. 

Doktor yanımdaki eşime sordu, ne diyorsun diyerek. Eşim “Hocam sen ne diyorsan o, gidecek dersen kucaklar götürürüz” diyordu ki ıkınmalarım kuvvetlenmeye başladı. 2. ya da 3. ıkınmadan sonra bebeğin çıkışı ve rahatlama… Yanımda elini sıkmaktan parmaklarını birbirine geçirdiğim eşim… Garip bir an, karmakarışık hisler… Bebeğimi kokladım ve onu temizleyip giydirmeye, beni de dikiş atılması için doğumhaneye götürdüler… Toplam 5,5 saatte her şey bitmişti. Odaya geçtim ve kızımı kucağıma aldım, minik Ceren’imiz…Cerenimo’muz… 

Eksikliğini en çok duyduğum şey, doğum anında ve sonrasında o heyecanla fotoğraf çekmenin hiç birimizin aklına gelmeyişi… Bir daha doğurursam bu konuda sağlam bir organizasyon yapacağım kesinlikle! Şimdi, ben kızıma kızım dünyaya ve bize alışıyor… Bu ay evliliğimin 5. senesini ve ben de 35. yaşımı dolduracağım… Hayatımda yaşayacağım en güzel doğum günü ve yıldönümünü olacak.

Sevgiler,

Seda