Arzu’nun Hamilelik Günlüğü- 27. Hafta

Öte yandan hamileyken özlediğim ve bebeğimiz doğunca
yapacaklarım öyle birikti ki! Ciddi bir kafayı çekesim var, şöyle kocamla uzun uzun
yemekler yiyesim var, arkadaşlarımla azıtıp dans edesim var, sırt üstü uzanıp
uzun sohbetler edesim var, hamama gidip saatlerce keselenip sıcak sularda
yüzesim var… Yaklaşık bir senedir yaşadığım bu kontrollü hayat iyi
hoş da, biraz eğlenceyi özledim.

Gerçi çok rahat bir hamilelik geçiriyorum, genel
sağlık durumum çok iyi ve “hamilelik şikayeti” olarak nitelenen hiç bir şeyi
yaşamıyorum. Sadece mide ve iştahla sorunum var. Canım, hiç bir şey yemek
istemiyor… Sadece acıktığım için yemek yiyorum ve sonrasında da ciddi
hazımsızlık çekiyorum. Midem de çok yanıyor. Yemeklerden sonra, sert bir minder üzerinde yerde
bağdaş kurup oturuyorum, sırtımda da bir kaç minder oluyor, sırtımı duvara
dayıyorum ki midem rahat etsin. Zaten, yemek zamanı diye bir şeyim pek kalmadı. Eskisi gibi oturup yemek yiyemiyorum, onun yerine atıştırıyorum. Mesela çorba
içiyorum ve midem doluyor, sonra acıkınca peynir yiyorum, acıkınca elma
yiyiyorum, acıkınca pırasa yiyorum, acıkınca ceviz yiyorum, tahin pekmez yiyorum, otlanıp
duruyorum yani…

En son doktor ziyaretimdeki tahlillerimde hemoglobin
seviyem 10,8 çıkmıştı, Naciye hanım doğuma kadar bunu minimum seviye olan 12’ye
çıkarmak istedi. Bunun için de demir takviyesi verdi. Demir hapları beni kabız
yaptığı için, iğne olarak önerdi. Yani, demir meselesi tüm kadınların meselesi galiba…
Çok az kadın gördüm demir seviyesi istenen sınırlarda olsun… Çok düşündük ne
yapsak diye… Hayatımda o kadar az ilaç kullandım ki… Hamileliliğimde zaten bir
multivitamin ve balık yağı kullanıyorum. Solgar Gentle Iron da içmeye
başlamıştım ama bunlar yetmiyormuş. Peki, dedik. 5 tane iğneyi, gün aşırı olacak şekilde olmaya
başladım ve tabii midem iyice sapıttı. Demirin en büyük yan etkisi sindirim
sistemine oluyormuş. Valla, o kadar fena ki midem, çıkarıp atasım var tümden!

Bana en iyi gelen şey yogaya devam etmem oldu. Bazen
sırtımın altı ağrıyacak gibi oluyor, hemen öğrendiğim hareketlerle yavaşlatıp
rahatlatıyorum. Sevgili kocamın yaptığı sırt masajı da çok faydalı. Yatarken de
sırtıma iyice yaslanıyor, o destekle rahat uyuyorum…

Bu hafta, profesyonel hamile yaşantımda ciddi bir
değişiklik oldu. İlk trimesterdeki derin yorgunluğumu dinlendirmek için
turlarımı yapmaz olmuştum, okuyanlar bilir. Hatta, bir müşterimi öğle yemeğinde
terk edip, eve gelip uyumuştum saatlerce. Bu haftalarda kendimi iyi hissettiğim için, bir de
bütçemizdeki koca deliğe faydası olsun diye tur yapmaya karar verdim. Eski bir müşterimin referansı ile gelen 4 kişilik bir
aile ile 3,5 saatlik turlar yapıyorum. Toplam 5 gün.

Ilk iki gününü yaptım, bitirdim ve hiç de
zorlanmadım.  Çok da hoşuma gitti. Yine
de eve gelince yedi tane yastığıma sarılıp iki saat kadar uyudum ve hiç bir ev
işine elimi sürmedim. Evimizi bok götürüyor, olsun… Kocam da kirli bulaşıkları
makinaya yerleştirirken “alışmamız lazım, bebek gelince de evimiz hep dağınık
olacak… Valla, onun ve senin rahatın ütülü çamaşırlardan daha önemli, boşver“
deyince iyice saldım. Dişimi bile fırçalamadan yatmışım. Turlar bitince, hamile masajı yaptıracağım… Çalışan hamile kadınların işi çok zor; bu sistem
hamile kadınlar için çok acımasız. Yani,
normal bir mesaim olsa çok zorlanırdım. Bence, kadınlar hamile kaldıkları andan
başlayarak çocukları 3 yaşına gelinceye kadar izinli olmalı.

Gittiğimiz doğuma hazırlık eğitimini daha yeni sindirdik. Kocamla bayağı konuştuk bu konuda. İzlediğimiz videolardan ve Nur’un
“doğum tiyatrosu”ndan cok etkilenmiş meğerse. “Ben seni o halde görmeye dayanamam, ve videoda
izlediğimiz gibi yok destek ol, yok gözlerinin içine bak, yok masaj yap işlemez
bende. Ben seni arabaya atar hastaneye götürürüm. Erkek duygusallığı başka bir
şey… Ben, senden önce serzeryan-epidural ne varsa verin diye bağırırım, ortalığı
da birbirine katarım, dağılır o hastane sen rahatlayana kadar…”

– Ay hiç istemem öyle olsun

– Bence, doğumun başlangıcından itibaren Sima yanında
olsun, hastanede de ben sigara içerek, sinirli sinirli yürüyerek beklerim. Eskiden bütün erkeklerin yaptığı gibi…”

Çok sevindim kendisini bu kadar rahat açıklayıp, hislerini
ortaya dökebilmesine.  Eğer, ben mutlu
olayım diye bunları benden saklasaydı, kendini zorlasaydı ve ben de o yanımda
diye hazırlık yapsaydım ve doğum başlayınca kıyamet kopsaydı çok fena s.çardık! Oysa şimdi biliyorum ne beklemem gerektiğini. Yanımda
doulam Sima olacak. Yoga hocam Ayca da doula eğitimi alıyor, henüz
bitmediği için stajyer doula olarak yanımızda olacak.  Kadın kadına, ne kadar çok kadın o kadar iyi. Bunun dışında bebek doğana kadar aileden ya da
arkadaşlarımdan hiç kimse olmayacak. Bunun, benim ve bebeğim için çok özel ve
zorlu bir deneyim olduğunu biliyorum. Annemin veya ablamın veya beni çok seven
arkadaşlarımın duygusallığını görmek istemiyorum. Kocam da dışarıda sigara içerek ve telefonlara cevap
vererek beklesin bizi 🙂

Bu hafta, hastane ziyaretim var. Ataşehir Şifa’ya
gidip doğum odalarını, hemşireleri, ebeleri görmek, konuşmak ve neler
yapıyorlar anlamak için. Sonraki
randevum da sigortacımla. Poliçemi nasıl yenilemeliyim konuşmam lazım. Çok işim
var çok!

Gelecek hafta görüşmek üzere…

Arzu