Arzu’nun Hamilelik Günlüğü- 5. Hafta

Arzu, mutlu haberiyle beraber bebek yapım departmanından bebek bakım kısmına dikey geçiş yaptı:) Bundan böyle hamilelik günlüğünü okuyacağız.

3
Eylül 2012’de HCG testi yaptırdım ve sonucum pozitif çıktı! ¨Evet, artık
hamileyim!¨diyemiyorum çünkü geçen sefer bir elimde predictor bir elimde telefon
arkadaşlarımı, ailemi haberdar edip, iki hafta sonra da düşük yapınca bayağı sarsılmıştım. Bu
sefer beklemeye kararlıydım.

Önce
doktorumu aradım ve iki gün sonraya randevu aldım. Bedenimde hissettiğim bütün
tuhaflıklar, dolgun ve hassas göğüslerim, şiş hissettiğim karnım, yorgunluğum,
biraz sinirli ruh halim hamile olduğum içindi. Yani, bütün bunları adet
görmeden önce de hissettiğim için 
testten önce içimde hep bir endişe vardı: adet mi göreceğim yoksa hamile
miyim?

5
Eylül 2012’de doktoruma gittim, bu arada turlarımı yapmaya devam ettim. Ama
normalden çok zorlandım; sabah kalkmak, Sultanahmet’e gitmek, kalabalıkta,
insanlara laf anlatmak, uzun saatler ayakta durmak… çok çaba sarf etmem
gerekiyordu. İşimin
beni zorlayacağını anladım.

En
güzeli, midemin bulanmaya başlamasaydı. Midem bulanıyor diye sevinçten
ağlayacağımı hiç düşünmemiştim. Bütün okuduğum kitaplarda bunun iyiye işaret
olduğunu yazıyordu, çok sevinçliydim! (Tabii ilerleyen haftalarda bu bulantı durumu ciddi bir bıkkınlık yaratıyor, o
ayrı bir yazı konusu!)

Doktorum,
ultrasonda gebelik kesesini biraz arayarak buldu…henüz 5 haftalık ve çok ufak
ama olsun orada… gerçekten hamileyim! Bir
hafta sonra görüşmek üzere ayrıldık. Bana, çok temel sağlık önerilerinde
bulundu ama ben zaten aylardır çok temkinli yaşadığım için bunlar bana hiç
yabancı gelmedi. Neler yemeliyim, nelerden uzak durmalıyım vs.

6
Eylül’de de turumu yaptım ama çok zorlandım. Eve sürünerek gittim ve saatlerce
uyudum. Ertesi
sabah uyandım ve yataktan çıkmam mümkün değil! Kalktım. Gerçekten, yataktan kalkmak, kahvaltı
etmek (böööö), giyinmek, Bostancı’dan Sultanahmet’e geçmek ve bütün gün o
insanlarla yok Osmanlı yok Bizans anlatmak, koşturmak, öğle yemeği yemek (bööö), baygın eve gelmek… istemiyordum. Evimde kalmak istiyordum. Karanlıkta,
sessiz, kocamla elele yatmak istiyordum.

Öyle
de yaptım. Müşterilerime
e-mail yazdım ve 7-8-9-10 Eylül 2012’deki turlarımı iptal ettim çünkü çok değerli
bir misafirim olduğunu söyledim. Ona iyi bakmak lazımdı, dinlenmem lazımdı, ve
bedenimin verdiği sinyalleri dinlemem lazımdı.

Böyle
son dakikada iptal ettiğim için kendimi suçlu hissediyordum. İşimi çok
seviyordum. Ama içime bakınca, bu beni hiç üzmedi. Senelerdir
çok çaba verdiğim, sadece çok çalışarak, sebatle, kişisel kararlıkla ve tek
başına bugünlere getirdiğim işimi yapamaz hale gelmek beni hiç üzmedi, sadece
biraz şaşırttı.

Hamile
olmak, bebek beklemek, yeni bir hayat ve çok hazırım! 

6. ve 7. hafta günlüğüm burada…

Arzu