Bir Üçüz Hikayesi

Bebekler 7.ayın sonunda 32. haftada 1500’er gram, 42 cm olarak dünyaya geldiler. İki oğlum ve bir kızım oldu.


Doğum nasıl oldu? Zorlandın mı? Sonrası nasıldı?

Beklenen zaman değildi. Ama yine son 1 haftadır içimde korku başlamıştı, sürekli erken doğum belirtileri nelerdir diye araştırmaya başlamıştım. O gün ayağa kalktığımda yürüyemez hale gelmiştim. Ayaklarımı kaldıramıyordum sürüyerek yürüyorudum, ama sancım yoktu. Eşim işten gelene kadar uzandığım yerden kalkmadan, tv izleyerek, örgü örerek bekledim. O gelince doktoru aradık, NST için çağırdı. Ben doğum yapacağımı hiç düşünmeden elimi kolumu sallaya sallaya gittim hastaneye. Olan oldu… Doğumun başladığını söylediler. Ama hala ağrım sancım yoktu, sadece yürüyemiyordum. Herşey çok hızlı gelişti, doktorum apar topar evinden geldi, anestezi ekibi hazırlandı, ben ne olduğunu anlamaya çalışırken etrafımda bir doğum hazırlığı başladı. Sonra haftamın çok düşük olduğunu ve hastanede boş kuvöz olmadını söyleyerek beni başka bir hastaneye sevkettiler. Ambulansta sallana sallana, bağıra çağıra diğer hastaneye vardık.


Diğer hastaneye varışınız nasıl oldu?

Orada doğum ekibi çoktan hazırlanmış acil kapısında beni bekliyordu zaten. Bir tek ben hazır değildim! Elim ayağım titreye titreye “ben genel anestezi istiyorum” diye yalvardım. Bunun için durumumun müsait olmadığını anlattılar. Mecburen epidural anesteziyi kabul ettim. Kesip biçmeye başladıklarında “durun ben hissediyoruuuuum” diye bi çığlık kopardım. Biraz daha beklediler. Tekrar işe koyulunca, ben yine “hissediyoruuum”lara başlayınca en iyisi uyutalım da kurtulalım şundan demiş olmalılar ki gerisini hatırlamıyorum:) O an gerçekten hissettim mi yoksa dokunuşları psikolojik olarak acı mı sandım hala bilmiyorum.


Bebekler nasıllardı?

Doğum sırasında bebeklerden birinin solunumu durdu, onu apar topar yoğun bakıma götürüp cihaza bağladılar. Diğerleri kendi başlarına nefes alabiliyorlardı. Sonuçta hepsi yoğun bakıma girdiler.

Ben ameliyattan müthiş acılar içinde uyandım. Ayağa kalktığımda o kör testereyle kesiliyormuşum hissi veren acıyı ömrüm boyunca unutamam.


Bebeklerini gördüğünde neler hissettin?

Bebekleri ertesi gün görebildim. Çok küçük doğdukları için neyle karşılaşacağım konusunda çok endişeliydim. Dünyadan habersiz, her yerlerinden kablolar, hortumlar çıkan bebeklerimi çaresizce kuvözde yatarken gördüğümde her anne gibi çok duygulandım. Ama en çok üzüldüğüm üçünü de koskoca yoğun bakım ünitesinin 3 ayrı köşesine yatırmış olmalarıydı. Niye yanyana değiller diye çok ağladım.


Ne zaman eve geldiler?

Hepsi, kiloları düşük olduğu ve emme refleksleri olmadığı için 1 ay kuvözde kaldılar. Doğum sırasında solunumu duran oğlum ilk 1 hafta ciddi hayati tehlike atlattı. Bir kaç kez kan gazı değerleri düştü, hızla kilo verdi. Çok şükür sonrasında da hızla toparlandı, şimdi diğerlerinin abileri gibi duruyor:)

O süre boyunca her gün zırıl zırıl ağlasam da, lohusalığım süresince orada kalmalarının benim için aslında ne büyük bir nimet olduğunu, onlar eve geldikten sonra anlayacaktım:)


Emzirebildin mi?

Cevabı o kadar çok ki, bu soruyu sorduğun için pişman olabilirsin:) Şimdi gülümseyebilsem de hayatımın kabus gibi bir dönemini anlatıyorum…

• Doğumdan sonra hayatım birden resmen tepetaklak oldu. Hergün süt sağıp bebeklere götürdük. Bebeklerden durumu ağır olanını başka bir hastaneye göndermişlerdi. Hergün iki hastane ve ev arasında, o ağrılı durumda mekik dokuyup durdum. 

• Asıl kıyamet eve geldikleri zaman koptu. İlk önce adaptasyon zorluğu(!) yaşamamam için ikisini taburcu ettiler. Ben o gecenin sabahında “Allah’ım benim hayatım bundan sonra böyle mi olacak, ben ne yaptım ki böyle bir cezayı reva gördün” diye hüngür hüngür ağladığımı hatırlıyorum. Bir kaç gün sonra üçüncü de geldi eve. Annem, ben, eşim ve bakıcımız 3 bebeğin kurbanı olmuştuk. Hayatımız kelimenin tam anlamıyla karardı; her gece toplam sadece 1-2 saat uyuyabiliyorduk. Bebekler çok çok çok sorunluydu, durmadan ağlıyorlar ve uyumuyorlardı. Üstüne bir de kolik eklendi. Hem de hepsi birden! Emzirme yarışında da tükenmeye başlamıştım. Sütüm olsun diye yiyecek bişeyler hazırlayıp yeme stresi de cabası. Yaşamıyor, sürünüyorduk resmen. Bebeklerimizi çok seviyorduk ama onlara yetmiyor, yetişemiyorduk. ÇOK MUTSUZDUK! 

• Bu kadar yorgunluk, uykusuzluk ve stres yüzünden benim sağlık sorunlarım baş göstermeye başladı. Önce 1 ay süren, bütün vücudumu kaplayan ve beni ağlatan felaket bir alerji çıktı ortaya. Ne kadar doktor gezdiysem sebep bulunamadı. En son narkozdan olabileceği kanısına varıldı.

• O yeni geçmişti ki çok çok ağır bir göz enfeksiyonuna yakalandım. Doktor beni gördüğünde şoka girdi. Gözlerimin içindeki beyaz kısım kıpkırmızı kesilmişti ve içinde  binlerce iğne varmış gibi yanıyordu. Kucağıma emzirmem için bir bebek getiriyorlar, ben hangisi diye gözümü açıp bakamıyordum bile. O acıya dayanamayıp bağıra bağıra ağlıyordum. 1 ay kadar da o sürdü.

• Zaman geçtikçe bebekler daha sorunlu hale gelmeye başladılar. Uykusuzluk dayanılmaz bir noktaya vardı. Sabah bakıcı gelince annemle ben bebekleri bakıcıya teslim edip koşa koşa yatmaya gidiyorduk ama yarım saate kalmadan bebeklerin canhıraş feryatlarıyla uyanıyorduk, bakıcı tek başına yetişemiyordu doğal olarak.

• Kolik sorunu yüzünden defalarca kez acillere taşındık. İlacından bitkisel kürüne, hacısından hocasından muskasına kadar denemediğimiz yöntem kalmadı bebeklerin uykusuzlukları, huysuzlukları ve ağlamaları için… Ama hiçbiri fayda etmedi. Artık konuşmayı beceremez,cümle bile kuramaz hale geldik hepimiz. Perişan haldeydik.

• Prematüre oldukları için sürekli doktor kontrolleri vardı. Üç bebekle evden çıkmak, o huysuz bebekleri dışarda zaptetmek tarif edilir gibi değil!

• Sindirim sistemleri iyi gelişmediği için bebek reflüsü vardı hepsinde. Sürekli kusuyorlardı. Günde kaç kez üst değiştirdiğimizin, makine çalıştırdığımızın haddi hesabı yoktu. Kusmaları yüzünden isyan etme noktasına gelmiştim. Gittiğimiz her doktor beklemek ve sabretmek zorunda olduğumuzu söylüyordu. (Bu problem azalmış olsa da hala devam ediyor, bunun için özel antireflü mamaları yediriyoruz)

• Bozulan psikolojime hiç girmeyelim bile… Aynalara küsmüştüm. Hızla kilo verdim. Görenler bir de dalga geçer gibi “aaa doğum kilolarını ne çabuk vermişsin” diyorlardı. Günden güne eriyip bitiyordum.

Çok zor aylar geçirmişsin Sema. Şimdi kaç aylık bebeklerin? Biraz rahatladınız mı? 

Şu an 7 aylık bebeklerim ve bu sorunlar yeni yeni azaldı, bebeklerim normal bebeklere benzediler ve biraz nefes alabilmeye başladım. Aklımı nasıl kaçırmadığıma hayret ediyorum 🙂 

Senin yaşadıklarına benzer sıkıntılar yaşayan tanıdıkların var mı?

4. ayımızda 5 ay kalmak üzere annemin yanına geldik. En büyük yardımcım annem. Hakkını ödeyemem. Geceleri iki bebekle o yatıyor. Bütün gün her çıldırdığım an imdada koşuyor. Onun kadar sabırlı bir insan daha tanımadım. Ben sık sık sinir krizlerine girsem de beni hemen yatıştırmayı ve ortamı güzelleştirmeyi iyi biliyor. Başka bir yardımcı tutmaya da kesinlikle yanaşmıyor. “Ben evimin içinde başka insanla burun buruna yaşayamam” diyor. Her işe de kendi koşuyor. Ben bütün gün sadece çocuklarla haşır neşir oluyorum. Eve geri döndüğümde çok zorlanacağımdan eminim.


Daha erken anne olmayı tercih eder miydin?

28 yaşındayım. Anne olmak için ideal bir yaş olduğunu düşünüyorum. Evliliğimin 3. yılında hamile kaldım. Tam zamanında bence. 3 yıl için 3 bebek 🙂


Bugünlerde yaşadığınız sıkıntılar neler?